Ministerstwo Finansów opublikowało 29 marca 2023 r. objaśnienia podatkowe w zakresie cen transferowych z 24 marca 2023 r. dotyczące metody ceny odprzedaży. Podkreślono, iż dane objaśnienia mają zastosowanie do transakcji kontrolowanych realizowanych po 31 grudnia 2018 r. Jak zaznaczono na początku dokumentu – mają one na celu wyjaśnienie praktycznych aspektów związanych ze stosowaniem metody ceny odprzedaży oraz zwiększenie bezpieczeństwa podatkowego podatników. Co dokładnie znajduje się w wyjaśnieniach? O tym za chwilę.

Jedna z proponowanych zmian w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi[1] dotyczy art. 54 powyższej ustawy, w którym mowa o pośrednim trybie wniesienia skargi.

Niektórzy podatnicy mogą pamiętać jeszcze czasy, kiedy przepisy dotyczące tematyki cen transferowych były dużo prostsze, nie nakładały dużej liczby obowiązków poza obowiązkiem dokumentacyjnym, a jeżeli ulegały zmianie, to raz na kilka lat. No cóż, od 2017 r. można zapomnieć o powyższych czasach, bo po dość dogłębnej zmianie wprowadzonej w powyższym roku, kolejna wielka zmiana została wprowadzona dwa lata później. Na szczęście nie jest to „świecka tradycja”, mało który podatnik mógłby nadążyć za radykalnymi zmianami co dwa lata. Jednakże co jakiś czas są wprowadzane pomniejsze zmiany dotyczące obowiązku dokumentacyjnego lub informacyjnego w cenach transferowych. W niniejszym artykule zostaną przedstawione proponowane zmiany w formularzach TPR, tj. w tzw. informacjach o cenach transferowych.

W 2022 r. nastąpiło kilka zmian w przepisach dotyczących cen transferowych, m. in. terminów na sporządzenie dokumentacji podatkowych dla transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi. Jak wiadomo, takie dokumentacje mogą być sporządzane nie tylko dla transakcji z podmiotami powiązanymi, ale również dla transakcji z podmiotami mającymi miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową (ujmując prościej: z podmiotami z tzw. rajów podatkowych). Z tym również była w 2022 r. związana niezbyt transparentny obowiązek podatników związany z tzw. „pośrednimi transakcjami rajowymi”.

Powagę fałszowania pieniędzy dostrzega nie tylko przeciętny człowiek, ale również polski ustawodawca. Wystarczy tylko uświadomić sobie, że spośród przestępstw przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, to określone w art. 310 k.k. (tj. podrobienie albo przerobienie polskiego albo obcego pieniądza) jest zbrodnią, podczas gdy przestępstwa określone w pozostałych przepisach są „jedynie” występkami. W niniejszym artykule przyjrzymy się temu, jak polskie przepisy regulują problematykę fałszowania pieniędzy oraz innych środków płatniczych i postaramy się znaleźć odpowiedź na pytanie, czy prawo jest pod tym względem optymalne, przynajmniej w teorii.

Obecnie mierzymy się ze skutkami pandemii Covid-19, która wpłynęła na sposób życia, relacje międzyludzkie czy choćby tryb prowadzenia pracy. Ale nie można zapominać o innych problemach – jak choćby kryzysie gospodarczym, który nie jest świeżym problemem związanym z pandemią – wystarczy wspomnieć sytuację z 2008 r. Niepokój wzbudza również w niektórych krajach demokratycznych tendencja władz do ograniczania swobód obywatelskich, prześladowania niektórych grup społecznych oraz konsekwentne przejmowanie kolejnych instytucji, które z założenia w państwie demokratycznym powinny być niezależne. Wobec tych dylematów można przyjąć perspektywę jednej z najsławniejszych rewolucji – francuskiej – i zobaczyć, jaki wpływ miało to wydarzenia na tworzenie się nowożytnego prawa.

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie o rachunkowości¹ (art. 3 ust. 1 pkt 15) środki trwałe są to, z zastrzeżeniem pkt 17 (który przedstawia definicję inwestycji), rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Jako przykłady zaliczające się do środków trwałych w szczególności zostały wymienione m. in.: nieruchomości, maszyny, urządzenia, środki transportu, ulepszenia w obcych środkach trwałych, inwentarz żywy. W niniejszym artykule zostaną poruszone niektóre kwestie związane ze środkami trwałymi z punktu widzenia Krajowego Standardu Rachunkowości nr 11², przede wszystkim dotyczące ewidencji oraz ich prezentacji i ujawnienia informacji w sprawozdaniu finansowym.

W myśl ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości¹ (dalej: u.o.r.) w kwestiach, których nie reguluje ten akt prawny, jednostki mogą stosować krajowe standar­dy rachunkowości wydane przez Komitet Standardów Rachunkowości, a jeśli brak odpowiedniego standardu krajowego, to jednostki inne niż wymienione w art. 2 ust. 3 u.o.r. mogą stosować Międzynarodowe Standardy Rachunko­wości. W komunikacie nr 3 Ministra Finansów z 25 czerwca 2012 r.² ogłoszona została uchwała nr 6/12 Komitetu Standardów Rachunkowości z 24 kwietnia 2012 r. w sprawie przyjęcia Krajowego Standardu Rachunkowości Nr 7 „Zmiany zasad (polityki) rachunkowości, wartości szacunkowych, poprawianie błędów, zdarzenia następujące po dniu bilansowym – ujęcie i prezentacja”. Standard ten był później aktualizowany. W Dzienniku Urzędowym MF z 4 stycznia 2019 r. ukazała się uchwała nr 3/2018 Komitetu Standardów Rachunkowości z 13 li­stopada 2018 r., dotycząca aktualizacji KSR nr 7, która ma zastosowanie po raz pierwszy do sprawozdań finansowych sporządzonych za rok obrotowy rozpo­czynający się od 1 stycznia 2019 r., z możliwością jej wcześniejszego zastosowa­nia. Przedmiotem analizy autora są zagadnienia dotyczące polityki rachunko­wości, na które zwraca się uwagę w KSR nr 7.

Cel Krajowego Standardu Rachunkowości nr 7 „Zmiany zasad (polityki) rachunkowości, wartości szacunkowych, poprawianie błędów, zdarzenia następujące po dniu bilansowym – ujęcie i prezentacja.” (Dziennik Urzędowy Ministra Finansów, Warszawa, dnia 4 stycznia 2019 r., poz. 2, dalej zwany: KSR nr 7) został przedstawiony w punkcie 1.1. tego dokumentu. Przedstawia on zasady ujmowania w księgach rachunkowych i rocznych sprawozdaniach finansowych skutków zmian zasad (polityki)[1] rachunkowości, zmian wartości szacunkowych oraz korekty błędów (także tych popełnionych w poprzednich latach obrotowych) oraz zdarzeń, które nastąpiły po dniu bilansowym, w świetle przepisów ustawy o rachunkowości; ponadto w dokumencie przedstawiony jest również sposób prezentowania w sprawozdaniach finansowych danych, zapewniający ich porównywalność.

Artykuł 1 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości¹ (dalej: u.o.r.) określa zasady dotyczące rachunkowości oraz wykonywania działalności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Z powyższego wynika, iż jest to niezbędny akt prawny, regulujący kwestię prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz innych czynności związanych z działalnością rachunkową. Jednakże, jak wskazuje dalsza część ustawy, nie jest ona jedynym takim aktem. Artykuł 10 ust. 3 u.o.r. stanowi bowiem, iż: „W sprawach nieuregulowanych przepisami ustawy, przyjmując zasady (politykę) rachunkowości, jednostki mogą stosować krajowe standardy rachunkowości wydane przez Komitet Standardów Rachunkowości. W przypadku braku odpowiedniego standardu krajowego, jednostki, inne niż wymienione w art. 2 ust. 3, mogą stosować Międzynarodowe Standardy Rachunkowości” (dalej: MSR). Autor przedstawia w artykule najważniejsze aspekty stosowania Krajowego Standardu Rachunkowości nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe”.