Każdy przedsiębiorca powinien mieć świadomość tego, że brak podjęcia stosownych decyzji dotyczących spadku może mieć w przyszłości negatywne konsekwencje dla budowanego przez lata przedsiębiorstwa.

TSUE wydał wyrok, w którym wskazał, że należy bezpośrednio zastosować zasadę zakazu nadużycia prawa. Oznacza to, że ujednolicona podstawa wymiaru podatku oraz przepisy krajowe transponujące szóstą dyrektywę VAT, należy interpretować w świetle zasady ogólnej prawa Unii zakazującej nadużycia prawa w dziedzinie VAT.

Obecnie w Polsce dane osobowe przetwarza się na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, do której wydano szereg rozporządzeń określających sposoby i techniki ochrony tych danych (w tym także szczegółowe procedury). Natomiast od 25 maja 2018 r., jak już chyba wszyscy wiedzą, zasady ochrony danych osobowych zmienią się wraz z wejściem w życie unijnego ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych, czyli tzw. RODO.

W styczniu bieżącego roku ukazał się kolejny już projekt ustawy o jawności życia publicznego (Ustawa). Wskazać należy, iż cele zakreślone w uzasadnieniu Ustawy, tj. walka z korupcją czy też umocnienia przejrzystości życia publicznego, są jak najbardziej słuszne, niemniej jednak część przepisów Ustawy znacznie ingeruje w prawo obywateli do prywatności, co należy ocenić należy krytycznie.

Ważność zgód na przetwarzanie danych osobowych uzyskanych dotychczas na podstawie ustawy o ochronie danych osobowych utrzyma moc prawną, o ile spełnia kryteria zawarte w RODO. Jak wynika bezpośrednio z motywu 171 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679, z dnia 27 kwietnia 2016 r., w sprawie ochrony danych osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (RODO): „jeżeli przetwarzanie ma za podstawę zgodę w myśl dyrektywy 95/46/WE, osoba, której dane dotyczą, nie musi ponownie wyrażać zgody, jeżeli pierwotny sposób jej wyrażenia odpowiada warunkom niniejszego rozporządzenia; dzięki temu administrator może kontynuować przetwarzanie po dacie rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia”.

Zadośćuczynienie za krzywdę jest instytucją służącą ochronie interesów osób poszkodowanych na skutek czynów niedozwolonych. Ma ono rekompensować stratę, której wartości nie można wyrazić czy określić za pomocą środków właściwych dla obliczania szkody majątkowej. Konstrukcja zadośćuczynienia opiera się na prawie zawartym w Kodeksie cywilnym. Pole interpretacji jest tu bardzo szerokie. Omawiamy funkcjonowanie zadośćuczynienia w oparciu o orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał historyczny wyrok, który ujarzmia zapisy umów BIT, będących punktem zapalnym wielu sporów pomiędzy inwestorami a rządami państw. Przepisy traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie postanowieniu umowy międzynarodowej zawartej pomiędzy państwami członkowskimi, wedle której inwestor z jednego z tych państw członkowskich może, w przypadku sporu dotyczącego inwestycji w drugim państwie członkowskim, wszcząć postępowanie przeciwko temu drugiemu państwu członkowskim przed sądem polubownym, którego kompetencję państwo to zobowiązało się uznać – orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z dnia 6 marca 2018 r. w sprawie C-284/16.

W dniu 26 lutego 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę (sygn. akt I FPS 5/17), w której rozstrzygnął ważną kwestię związaną z zagadnieniem przerwania biegu przedawnienia. Przyjrzyjmy się bliżej kwestiom związanym z samym przedawnieniem. Ordynacja podatkowa przewiduje co do zasady dwa okresy przedawnienia – trzyletni oraz pięcioletni. Oba terminy liczą się od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Dnia 1 marca 2018 roku Sejm uchwalił z poprawkami rządową ustawę o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu. Wprowadza ona, jako pierwsza w systemie polskiego prawa, definicję waluty wirtualnej oraz obowiązek określania ryzyka prania pieniędzy przez prowadzących giełdy kryptowalut.

Głosowanie w trybie pisemnym daje możliwość podejmowania uchwał w przypadku, gdy z różnych przyczyn stawienie się wspólników w siedzibie spółki lub w innym miejscu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w danym momencie jest niemożliwe lub znacznie utrudnione. Alternatywny w stosunku do głosowania na zgromadzeniu wspólników sposób podejmowania uchwał w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością to głosowanie pisemne 1. Jego kształt reguluje artykuł 227 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (tj. z dnia 20 lipca 2017 r. Dz.U. z 2017 r. poz.1577) (dalej jako: k.s.h.), który w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością daje możliwość podejmowania uchwał bez konieczności odbycia zgromadzenia wspólników, jeżeli wszyscy wspólnicy wyrażą na piśmie zgodę na postanowienie, które ma być powzięte, albo na głosowanie pisemne. Niniejsze rozwiązanie jest szczególnie istotne ze względu na fakt, iż wydaje się, że w stosunku do uchwał podejmowanych poza zgromadzeniem wspólników nie ma zastosowania art. 234 k.s.h., zgodnie z którym zgromadzenia wspólników spółki z ograniczona odpowiedzialnością powinny się odbywać na terenie Rzeczypospolitej Polskiej 2.