1. Przepisy ogólne związane z wystawianiem faktur do paragonów
Sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych co do zasady nie podlega dokumentowaniu fakturą. Wniosek ten wynika z treści art. 106b ust. 1 pkt 1 w związku z art. 106b ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług1 (dalej u.p.t.u.). Przepis nakłada na podatnika obowiązek wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż na rzecz innego podatnika, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem (dalej: obrót profesjonalny). Sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych co do zasady podlega obowiązkowi rejestracji za pomocą kasy fiskalnej, co wynika z art. 111 ust. 1 u.p.t.u. (dalej: obrót konsumencki). Przedsiębiorcy, którzy zostali objęci obowiązkiem ewidencjonowania, muszą dokumentować sprzedaż paragonem. Sprzedaż na rzecz osób fizycznych, które nie są przedsiębiorcami i rolników ryczałtowych co do zasady nie podlega obowiązkowemu dokumentowaniu fakturą (dalej: obrót konsumencki)2 . Oczywiście przepisy nie stoją na przeszkodzie, jeśli taka jest wola podatnika, aby wykonując czynności opodatkowane na rzecz osób fizycznych niebędących podatnikami dokumentować je fakturami3 . Jest wiele powodów – prawnych i pozaprawnych – takiego stanu rzeczy.
Najbardziej powszechną praktyką jest okoliczność, w której podatnik zwolniony z obowiązku ewidencjonowania przy pomocy kasy rejestrującej (dalej też: kasy fiskalnej) wykorzystuje dokument w postaci faktury dla wykazania sprzedaży w ewidencji. Innym przykładem jest sytuacja, gdy podatnik dokonując sprzedaży wysyłkowej – znając dane nabywcy – z jednej strony wykonuje swój obowiązek ewidencyjny na kasie fiskalnej, a z drugiej, nie czekając na potencjalne żądanie ze strony nabywcy, od razu wysyła do niego fakturę.
Pomimo więc nieformalnego podziału na tzw. obrót profesjonalny (B2B) oraz obrót konsumencki (B2C), istnieją sytuacje, w których dochodzi do:
• wystawienia faktury na rzecz innego podatnika (przedsiębiorcy) w sytuacji, gdy uprzednio sprzedaż została ujęta w kasie fiskalnej i potwierdzona paragonem,
• wystawienia faktury na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, zarówno w sytuacji, gdy wcześniej sprzedaż została potwierdzona paragonem, jak i wówczas, gdy podatnik dokonujący sprzedaży zwolniony jest z takiego obowiązku.
2. Wystawienie faktury do paragonu bez oryginału paragonu
Zgodnie z treścią art. 106h ust. 1 u.p.t.u., zasadniczo, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż. Z tego przepisu wynika formalny obowiązek dołączenia paragonu do egzemplarza faktury. W takiej sytuacji nabywca finalnie ma dysponować albo fakturą, albo paragonem. Przedsiębiorca nie musi posiadać paragonu pod fakturą wystawioną na rzecz swojego klienta wówczas, gdy paragonu nie wydaje nabywcy, ponieważ:
• sprzedaż jest dokumentowana fakturą emitowaną z kasy fiskalnej,
• a wartość sprzedaży i kwota podatku należnego zostały zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym (art. 106h ust. 2 u.p.t.u.).
W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 u.p.t.u.). Powyższe przepisy wprowadzają tym samym obowiązek stworzenia ścieżki audytowej – konieczności powiązania paragonu z fakturą w celu udowodnienia, której konkretnej sprzedaży te dokumenty dotyczą. Podatek należny generowany przez sprzedaż musi być bowiem ujęty w ewidencji sprzedaży tylko raz. Chodzi o uniknięcie sytuacji podwójnego ewidencjonowania tej samej sprzedaży. W obrocie profesjonalnym podstawą ujęcia danych w ewidencji jest co do zasady faktura, a w obrocie konsumenckim może to być zarówno faktura, jak i raport z kasy fiskalnej (szerzej o tym w dalszej części publikacji). Konieczne staje się jednoznaczne zidentyfikowanie fakturowanej transakcji jako tej, która uprzednio została już zaewidencjonowana na kasie rejestrującej.
W sytuacji, gdy wystawienie faktury do paragonu ma miejsce po jakimś czasie, rodzi się pytanie, czy nabywca w celu otrzymania faktury zawsze obowiązany jest przekazać sprzedawcy oryginał paragonu? Okazuje się, że taka sytuacja nie wyklucza możliwości wystawienia faktury, paragon nie jest bowiem jedynym dokumentem potwierdzającym dokonanie transakcji.
Warunkiem jest możliwość weryfikacji i identyfikacji zgłaszanej przez klienta transakcji. Jeżeli nabywca z różnych powodów nie posiada paragonu (zgubienie, zniszczenie, wyblaknięcie papieru termicznego), ale dysponuje innym dokumentem potwierdzającym sprzedaż (np. potwierdzenie przelewu, wydruk z terminala kart), to może żądać wystawienia faktury. W takiej sytuacji, w zależności od rodzaju używanej kasy fiskalnej, sprzedawca powinien zidentyfikować transakcję na podstawie kopii paragonu (w przypadku coraz rzadziej stosowanej kasy fiskalnej z papierowym zapisem kopii w postaci rolki) lub ewidencji sprzedaży (w przypadku kasy z elektronicznym zapisem kopii lub kasy online). Na podstawie powyższych dokumentów podatnik zobligowany jest wystawić fakturę do paragonu, której oryginał przekazuje klientowi, a kopię wraz ze wszystkimi dokumentami potwierdzającymi dokonanie transakcji przechowuje w dokumentacji firmowej. O ile to możliwe, warto również posiadać od klienta pisemne oświadczenie, w którym podaje on swoje dane osobowe (niezbędne przecież dla wystawienia faktury) i wskazuje przyczyny braku możliwości przedstawienia otrzymanego od sprzedawcy paragonu z kasy rejestrującej.
Powyższą wykładnię przepisów potwierdzają organy podatkowe, bo jakkolwiek zasadą jest, iż do faktury dokumentującej sprzedaż zarejestrowaną na kasie fiskalnej sprzedawca fizycznie dołącza paragon, to sprzedawca również ma obowiązek wystawienia faktury sporządzanej na żądanie nabywcy w trybie, o którym mowa w art. 106b ust. 3 u.p.t.u., także gdy ten ostatni takiego paragonu nie posiada4 .
W jednej z interpretacji czytamy: „(...) dopuszczalne są sytuacje wystawienia faktury VAT bez zwrotu paragonu, w przypadku posiadania innych dowodów na przeprowadzenie transakcji sprzedaży towarów lub usługi. (…) Jednakże nie można przyjąć, że wystawianie faktur VAT bez przedstawienia przez nabywcę paragonu stanie się procedurą stosowaną przez podatnika powszechnie. Zatem, co do zasady, wydruk kopii paragonu nie może zastąpić wyemitowanego przez kasę paragonu fiskalnego i nie może być podstawą dla uznania prawa do wystawienia faktury. (…) na podstawie informacji podanych przez klienta (np. daty, godziny, kwoty transakcji, końcówki numeru karty, którą klient dokonał zapłaty za transakcję, a także dowodu pobrania kwoty z jego konta bankowego), dzięki generowaniu dziennych zestawień transakcji, informujących o każdej transakcji w danym dniu – możliwe jest zweryfikowanie dokładnej godziny oraz ilości pobranego oleju napędowego. Ponadto tworzone są raporty o każdej zrealizowanej transakcji płatniczej w danym dniu, podając godzinę tankowania, ilość sprzedanego oleju napędowego, kwotę transakcji oraz końcowy numer karty płatniczej. Na tej podstawie Spółka, przy użyciu programu archiwizującego, jest w stanie wygenerować kopię paragonu, który następnie dołącza do kopii wystawionej faktury. Zatem w sytuacji będącej przedmiotem wniosku, gdy paragon został zagubiony bądź też nie został wydrukowany ze względu na awarię urządzenia, Spółka postąpiła właściwe, wystawiając faktury na podstawie kopii paragonów, po wcześniejszym zweryfikowaniu i potwierdzeniu przedstawionych przez klientów informacji, dotyczących transakcji zakupu oleju napędowego”5 .
Co warto podkreślić, powyższa możliwość dotyczy zarówno wystawienia faktury w obrocie konsumenckim, jak i obrocie profesjonalnym, z tym jednak zastrzeżeniem, że od 1 stycznia 2020 roku, zgodnie z treścią art. 106h ust. 5, w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym, fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.
3. Kilka faktur do jednego paragonu – jedna faktura do kilku paragonów
Przepisy nie określają wprost, czy jeden paragon musi być przypisany do jednej faktury. Praktyka dopuszcza możliwość zarówno wystawienia kilku faktur do jednego paragonu, jak również wystawienie jednej faktury do kilku paragonów. Z art. 106h ust. 1 u.p.t.u., który dotyczy wystawiania faktur do paragonów wynika, że „w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż”. Organy podatkowe nie sprzeciwiają się takiej praktyce, jednak użycie w tym ww. przepisie terminów „faktura” oraz „paragon” w liczbie pojedynczej powinno jednak zmusić do pewnej refleksji.
W ocenie organów podatkowych kwestia dotyczy głównie aspektów technicznych, które pozwolą ująć prawidłowo sprzedaż w prowadzonej ewidencji oraz kwestii dowodowych. Jak czytamy w jednej z interpretacji: „(...) w analizowanej sprawie nie ma przeszkód prawnych do wystawienia dwóch lub więcej faktur potwierdzających sprzedaż różnych towarów udokumentowanych jednym paragonem fiskalnym. Jak wynika z wniosku, obrót wynikający z danej sprzedaży oraz podatek należny z niej wynikający został przez Wnioskodawcę zaewidencjonowany na kasie fiskalnej w odpowiednim terminie i w prawidłowej wysokości. W sytuacji, gdy klient nabywający różne towary, których sprzedaż została zaewidencjonowana na jednym paragonie, chce otrzymać więcej faktur i na fakturach tych nie zostaną ujęte te same towary, nie ma przeszkód, aby Strona wystawiła dwie lub więcej faktur. Natomiast dla celów dowodowych Wnioskodawca na wystawionych fakturach VAT powinien umieszczać adnotację zawierającą numer paragonu fiskalnego, do którego została wystawiona faktura bądź faktury”6 .
Nie wynika to z żadnego przepisu, ale według powyższej interpretacji organy wymagają dla celów dowodowych umieszczenia na fakturach stosownej adnotacji, by móc powiązać wszystkie dokumenty w sposób kompletny i komplementarny. Tak samo jak dopuszcza się wystawienie jednej faktury dla udokumentowania kilku czynności podlegających opodatkowaniu (tzw. faktury zbiorczej7 ), o ile dla każdej z tych czynności faktura jest wystawiona w terminie i zawiera stosowne informacje8 , tak samo organy podatkowe dopuszczają wystawianie jednej faktury do kilku paragonów, przy czym zależne jest to od dobrej woli sprzedawcy.
W interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 12 czerwca 2018 r.9 czytamy, że „(…) art. 106i ustawy obejmuje także te faktury, na których uwzględniona została więcej niż jedna transakcja, dokonana w danym miesiącu z kontrahentem, przy czym w przypadku szczególnych czynności, dla których w art. 106i ustawy o VAT przewidziano odrębne terminy wystawiania faktur – wystawiając fakturę zbiorczą należy mieć na uwadze także te regulacje. Ponadto należy także mieć na względzie, że wystawianie faktur zbiorczych jest uprawnieniem sprzedawcy i w związku z tym nie ma on obowiązku wystawienia faktury zbiorczej, nawet na żądanie nabywcy”.
W interpretacji indywidualnej z 4 grudnia 2015 r.10 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził możliwość wystawienia faktur zbiorczych dla klienta, który zgłosi żądanie uzyskania faktury dokumentującej sprzedaż dokonaną i zarejestrowaną w kasie fiskalnej w danym miesiącu, oczywiście z uwzględnieniem zapisu art. 106e oraz 106i u.p.t.u. określającego warunki formalne, jakie powinny spełniać faktury. Tym samym pojawia się pytanie. Jeżeli jedna faktura może swoim zakresem przedmiotowym objąć kilka transakcji zrealizowanych na rzecz jednego kontrahenta i potwierdzonych paragonami w danym okresie, a nie jest to sprzedaż rozliczana w okresach rozliczeniowych, to jaka data sprzedaży (element, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 6 u.p.t.u.) winien widnieć na fakturze? W tej kwestii wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 17 grudnia 2014 r.11, który podkreślił, że elementem obligatoryjnym każdej z faktur jest m.in. data wykonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi bądź data otrzymania zapłaty w przypadku gdy została określona i jest różna od daty wystawienia faktury. Z treści tego przepisu organ wywiódł powinność wystawcy zbiorczej faktury do kilku paragonów, dotyczącą wykazywania na takim dokumencie dat poszczególnych dostaw towarów.
Wskazanie na tego rodzaju fakturze jedynie miesiąca i roku dokonania dostawy nie jest prawidłowe. Sprzedaż potwierdzona takim dokumentem nie nosi bowiem znamion sprzedaży o charakterze ciągłym i nie jest rozliczana w stałych okresach rozliczeniowych.
4. Czy można żądać faktury do paragonu, który uznaje się za tzw. fakturę uproszczoną?
Zgodnie z treścią art. 106e ust. 5 pkt 3 u.p.t.u., w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza 450 zł albo 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro, faktura nie musi zawierać danych określonych w ust. 1 pkt 3 (nazwa i adres nabywcy) dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14 (miara i ilość wydanych towarów lub zakres wykonanych usług, cena jednostkowa netto, wartość sprzedaży netto, stawka podatku, suma wartości sprzedaży netto, kwota podatku od sumy wartości sprzedaży netto) pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku. Tym samym przepis ten ustanowił swego czasu nowy instrument dla dokumentowania sprzedaży, tzw. fakturę uproszczoną. Należy zaznaczyć, że możliwość wystawiania faktur uproszczonych została ograniczona wyłącznie do obrotu krajowego (por. art. 106e ust. 6 u.p.t.u.).
Istotne dla dalszych rozważań jest stwierdzenie, że powyższy przepis miał stanowić uproszczenie dla dokumentowania sprzedaży dla celów podatku od towarów i usług. Za tzw. fakturę uproszczoną uznaje się chociażby paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł, na którym widnieje NIP nabywcy. I tak jak jeszcze kilka lat temu takie paragony były raczej rzadkością (podatnik zaopatrywał się w kasy fiskalne wyposażone w ten moduł, głównie dla przyspieszenia procesu dokumentowania), to obecnie, z uwagi na nowelizację przepisów, taka możliwość staje się coraz bardziej powszechna. Dla przypomnienia, od 1 stycznia 2020 roku, zgodnie z treścią art. 106h. ust. 5 u.p.t.u., w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym, fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.
Wobec powyższego pojawia się pytanie. Czy nabywca – podatnik VAT, może żądać od sprzedawcy wystawienia faktury w sytuacji, gdy otrzymał paragon fiskalny z NIP nabywcy, który z uwagi na wysokość kwoty uznaje się za tzw. fakturę uproszczoną? Odpowiedź powinna być twierdząca.
Należy przede wszystkim zacząć od tego, że z treści wspomnianego przepisu art. 106e ust. 5 pkt 3 u.p.t.u. nie wynika, że za fakturę uznaje się paragon fiskalny z NIP dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł. Przepis ten pozwala na wystawienie takiej faktury, w której dane nabywcy zostały ograniczone do minimum. Wątpliwości biorą się z uwagi na treść przepisu art. 106h ust. 1 w zw. z ust. 4 u.p.t.u. Dla przypomnienia, zgodnie z ust. 1, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż. Natomiast zgodnie z treścią art. 106h ust. 4 u.p.t.u., przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę (sic!) wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3. I tak, z jednej strony przepis art. 106h ust. 1 u.p.t.u. wyraźnie rozróżnia fakturę od paragonu, jako dwa odrębne dokumenty.
Z drugiej strony art. 106h ust. 4 u.p.t.u. stanowi o sytuacji, gdy „paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 u.p.t.u.”, Jednak ten ostatni przepis nie stanowi, że paragon uznaje się w określonych okolicznościach za fakturę. Pomijając kwestie natury wykładni językowej, celem przepisu, o czym była mowa, było wprowadzenie uproszczenia dla dokumentowania sprzedaży. Takie uproszczenia nie mogą jednak pozbawiać drugiej strony możliwości otrzymania faktury z wszystkimi danymi, które co do zasady powinna zawierać zgodnie z art. 106e ust. 1, a w określonych przypadkach, na jego prośbę, dodatkowych informacji. Powodów takiego stanu rzeczy może być wiele:
- nabywca może nie życzyć sobie paragonu wydrukowanego na nietrwałym papierze termicznym (w zależności od jakości papieru i urządzenia fiskalnego dane na fakturze prędzej czy później znikną),
- nabywca życzy sobie faktur, które będą zawierały pełne dane nabywcy, co więcej, z uwagi na politykę zarządczą zwraca się do sprzedawcy z prośbą o podanie dodatkowych oznaczeń identyfikujących jednostkę, która jest odbiorcą towaru lub usługi. Tak może być np. w przypadku przedsiębiorstwa wielozakładowego lub dysponującego oddziałami. To samo dotyczyć może jednostek lub zakładów budżetowych jednostek samorządu terytorialnego.
Skoro ustawa pozwala na więcej – tj. wystawienie faktury do paragonu z NIP nabywcy dokumentującego sprzedaż dowolnej wartości (od 1 stycznia 2020 r. NIP nabywcy na paragonie stanowi wymóg prawny), to tym bardziej powinna pozwalać na mniej – tj. wystawienie faktury do paragonu z NIP nabywcy w sytuacji, gdy kwota na paragonie nie przekracza wartości 450 złotych. W takich sytuacjach nie można również mówić o ryzyku wystawiania dwóch faktur dokumentujących tę samą sprzedaż, co oczywiście rodziłoby negatywne konsekwencji przewidziane przepisami.
Innego zdania jest resort finansów, który wydaje się nie rozróżniać sytuacji, w której przepisy dają możliwość wystawiania faktur uproszczonych, od sytuacji, w której sprzedawca ma również alternatywnie możliwość wystawienia do takich paragonów faktur pełnej treści. A o tym z kolei powinien decydować nabywca, a nie dobra wola sprzedawcy. W jednym z wyroków sąd uznał, iż: „obowiązek wydania nabywcy paragonu z numerem NIP oraz wynikający z art. 106 ust. 4 ustawy o VAT obowiązek wystawienia na żądanie nabywcy tzw. pełnej faktury VAT, są niezależne od siebie. Osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej - nabywca może żądać zarówno wystawienia pełnej faktury VAT, jak i wydania paragonu z numerem NIP. To nabywca decyduje, czy chce otrzymać fakturę VAT, czy paragon fiskalny, czy oba te dokumenty łącznie. Sprzedawca nie ma prawa odmówić ich wystawienia, ani wydać innego dokumentu niż żąda nabywca”12.
Z kolei w jednym z wyroków NSA czytamy, iż: „faktura VAT i paragon fiskalny to dwa odrębne dokumenty o ściśle i odrębnie określonej treści; służą co do zasady dokumentowaniu obrotu w innych sytuacjach. Zbieżność danych w paragonie fiskalnym i na fakturze nie uzasadnia wniosku, że podatnik-sprzedawca może wybrać dokument, który wystawi osobie fizycznej nieprowadzącej działalności, wbrew obowiązkowi, który został jednoznacznie określony w obowiązującym przepisie prawa”13. Odnośnie do braku odpowiedzialności karno-skarbowej ten sam sąd potwierdził, iż: „nie można podzielić również argumentacji autora skargi kasacyjnej wskazującej, że w przypadku wystawienia paragonu z numerem NIP oraz faktury VAT Skarżąca naraża się na odpowiedzialność karną z uwagi na wydanie dwóch dokumentów księgowych, istniejących w innej formie, dotyczących tej samej czynności prawnej. (…) Naczelny Sąd Administracyjny nie widzi zaś nieprawidłowości w sytuacji, w której podatnik na żądanie nabywcy wystawia paragon fiskalny oraz wystawia fakturę VAT. Wystawiając nabywcy paragon i fakturę VAT, podatnik nie wystawia dwóch faktur”.
5. Wnioski
Z analizy tylko kilku problematycznych zagadnień związanych z wystawianiem faktur do paragonów fiskalnych wynika jeden podstawowy wniosek. Brak klarownych regulacji prowadzi do dużej swobody w interpretowaniu przepisów. Rozstrzyganie, która z wykładni jest prawidłowa, to jedno. Inną kwestią jest codzienna praktyka i przypadki odmowy przez sprzedawców wystawiania faktur pełnej treści, bo przecież „podatnik otrzymał już fakturę”. Z uwagi na wartość transakcji nikt takich sporów nie chce rozstrzygać na drodze sądowej. Koniecznym minimum wydaje się wydanie przez resort finansów interpretacji ogólnej, która kompleksowo przedstawi prawidłową wykładnię przepisów.
_______________________________________________
1 T.j. Dz.U. 2020 poz. 106.
2 Wyjątek dotyczy przykładowo dokumentowania tzw. sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju lub wewnątrzwspólnotowej dostawy nowego środka transportu – por. art. 106b ust. 1 pkt 2-3 u.p.t.u.
3 Por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT. T. I, Oficyna Wydawnicza UNIMEX, Wrocław 2017, s. 288.
4 Por. interpretację Izby Skarbowej w Warszawie z 25 stycznia 2013 r., sygn. nr IPPP2/443-1165/12-2/KOM.
5 Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 stycznia 2016 r., sygn. nr ILPP2/4512-1-781/15-4/MN.
6 Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 marca 2014 r., sygn. akt IPPP2/443-1355/13-2/RR.
7 Możliwość wystawiania faktur zbiorczych wynika z przepisów regulujących kwestie terminowego wystawiania faktur i stanowi implementację art. 223 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), zgodnie z którym, na warunkach, jakie określą państwa członkowskie, na terytorium których dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, dopuszcza się sporządzenie faktury zbiorczej obejmującej kilka odrębnych dostaw towarów lub usług.
8 Przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 12 sierpnia 2014 r., sygn. nr IPTPP4/443-467/14-2/OS: „(...) w przypadku dostaw dokonywanych na rzecz podatników, wnioskodawca będzie miał prawo do dokumentowania sprzedaży kilku dostaw w ramach jednego okresu rozliczeniowego, zrealizowanych w trakcie danego miesiąca na rzecz jednego nabywcy, poprzez wystawienie jednej faktury w ostatnim dniu tego miesiąca (dokumentującej sprzedaż z całego miesiąca) najpóźniej do 15. dnia miesiąca po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów”.
9 Sygn. nr 0114-KDIP1-3.4012.223.2018.1.ISZ.
10 Sygn. nr IPPP2/443-1100/13-2/DG.
11 Sygn. nr ITPP1/443-1190/14/MN.
12 Wyrok WSA w Poznaniu z 17 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 183/14.
13 Wyrok NSA z 8 grudnia 2015 r., sygn. akt I FSK 1321/14.
