Przepisy mające dać wsparcie pracownikom, przedsiębiorcom, pracodawcom i innym podmiotom gospodarczym, wprowadzone specustawą z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374), zwane tarczą antykryzysową, podpisane przez Prezydenta, będą obowiązywać przynajmniej przez kilka miesięcy.
Przed Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej trafiła rok temu sprawa zakresu dozwolonej legalnej dekompilacji programu komputerowego, regulowana między innymi przepisami unijnej dyrektywy ws. programów komputerowych („dyrektywa 2009/24/WE”).
Zdaniem rzecznika generalnego Saugmandsgaarda Øe art. 17 dyrektywy 2019/790 w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym [1] jest zgodny z wolnością wypowiedzi i informacji zagwarantowaną w art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
Na to rozstrzygnięcie czekali z niecierpliwością wszyscy zainteresowani. W dniu dzisiejszym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wypowiedział się w sprawie wykładni przepisów Dyrektywy 93/13/EWG, dotyczącej nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.
W dniu 18 marca 2021 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł w sprawie możliwości skorygowania faktury, w której błędnie wykazano kwotę podatku VAT. Wydany wyrok podkreśla jak ważna dla systemu VAT jest zasada neutralności oraz że w sytuacji, gdy podatnik działał w dobrej wierze nie powinien ponosić ekonomicznego ciężaru tego podatku, nawet jeśli nieprawidłowo zidentyfikował dokonywane transakcje i w konsekwencji wystawił fakturę, błędnie wykazując podatek należny.
Sędzia Krystian Markiewicz, orzekający w sądzie okręgowym w Katowicach, jednocześnie prezes Stowarzyszenia Sędziów Polskich Iustitia, skierował do TSUE zapytanie o legalność wyboru sędziów do sądów powszechnych przez upolitycznioną jego zdaniem Krajową Radę Sądownictwa. Sprawa dotyczy około 1000 sędziów.
W dniu 22 września 2020 r. Sąd Najwyższy na posiedzeniu w Izbie Cywilnej, na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku sądu okręgowego w sprawie o wyłączenie z masy upadłości środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej zgromadzonych na rachunku prowadzonym w banku, którego upadłość została ogłoszona, postanowił wystąpić do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z następującym pytaniem prawnym:
Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności (Dz.Urz. UE L 210 z dnia 31 lipca 2006 r., s. 25 ze zm.), w tym w szczególności art. 2 pkt 5, art. 3, 4, 57 ust. 1, art. 70 i 80, a aktualnie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.Urz. UE L 347 z dnia 20 grudnia 2013 r., s. 320 ze zm.), w tym w szczególności art. 2 pkt 15, art. 37 ust. 1, art. 66, 67 ust. 1, art. 74 ust. 1 i art. 89 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie regulacji prawa krajowego, która uniemożliwia podmiotowi, który otrzymał środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej, skuteczne dochodzenie na drodze sądowej wyłączenia z masy upadłości tych środków, jeżeli zostały one wpłacone na rachunek bankowy prowadzony w banku, którego upadłość została następnie ogłoszona, albo regulacji prawa krajowego, która nie wyłącza tych środków z masy upadłości upadłego banku.
Problem dotyczy upadłości banku, w którym powodowa gmina miała rachunek bankowy, na który zostały wpłacone środki pieniężne stanowiące dofinansowanie inwestycji w ramach projektu unijnego. W wyniku upadłości tego banku zaistniał problem prawnego charakteru tych środków. Zarówno sędzia-komisarz, rozpatrujący wniosek o wyłączenie środków pieniężnych z masy upadłości, jak i sądy obu instancji, rozpatrujące pozew o wyłączenie z masy, uznały, że ponieważ te środki weszły do majątku banku, a następnie do masy upadłości (z uwagi na ich wpłatę na rachunek bankowy), nie ma zastosowania ani art. 831 par. 1 pkt 2a k.p.c. w zw. z art. 63 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. (aktualnie: t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1228 ze zm.), ani art. 70 i n. pr. upadł. Oznacza to, że są to środki, które wchodzą do masy upadłości i nie podlegają wyłączeniu z niej. W konsekwencji, według stanowiska sądów powszechnych, powódka może jedynie zgłosić do masy upadłości wierzytelność w postaci zapłaty kwoty o tej samej wartości.
Sąd Najwyższy powziął wątpliwość czy regulacje krajowe, które uniemożliwiają beneficjentowi skuteczne dochodzenie przed sądem wyłączenia z masy upadłości środków pozyskanych z UE na konkretny cel, albo które nie wyłączają tych środków z masy upadłości są zgodne z przepisami powołanych rozporządzeń unijnych, mając na uwadze cel i charakter tych dotacji.
Autor: Bartosz Nawrot
Konsultant ds. prawnych, związany z kancelarią Russell Bedford Poland od 2018 roku.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z dnia 15 października 2020 r. wskazuje, że polskie przepisy dotyczące korekty podstawy opodatkowania w podatku od towarów i usług są niezgodne z unijnymi regulacjami.
Tak często powtarzane ostatnio hasło „praworządność” przeżywa swoją wątpliwą karierę w Polsce od momentu rozpoczęcia czystki w szeregach czasami bardzo zasłużonych sędziów. Niektóre z państw członkowskich wykorzystują tę sytuację do uogólnionego negowania prawidłowości działania sądów w Polsce, co objawia się między innymi blokowaniem europejskiego nakazu aresztowania (ENA). Rzecznik generalny TSUE Campos Sánchez-Bordona orzekł, iż jest to działanie nie licujące z unijnym prawem.
Na początku maja 2020 r. opublikowany został długo wyczekiwany wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie ustalania miejsca prowadzenia działalności dla potrzeb VAT. W jego świetle fakt posiadania spółki zależnej na terytorium kraju nie jest okolicznością decydującą o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności w tym kraju. Przeprowadzenie dodatkowej analizy, oprócz otrzymania oświadczenia od zamawiającego może być wymagane, nie powinno jednak obejmować badania relacji handlowych między zamawiającym a jego kontrahentami, w tym jego jednostkami zależnymi.
Trybunał wskazał, że zgodnie z jego orzecznictwem za „nadzwyczajne okoliczności” można uznać zdarzenia, które ze względu na swój charakter lub źródło nie wpisują się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i nie pozwalają mu na skuteczne nad nimi zapanowanie, przy czym te dwie przesłanki są kumulatywne. Usterki techniczne związane z przeglądem statku powietrznego jako takie nie mogą zasadniczo stanowić „nadzwyczajnych okoliczności”.
Chcesz rozpocząć karierę w dynamicznej międzynarodowej, prężnie rozwijającej się organizacji, stawiasz na rozwój zawodowy, sukces i karierę – prześlij do nas swoją aplikację, nie omijamy żadnego życiorysu!
Prawo do publikacji możliwe jest po skontaktowaniu się z naszym działem PR.
Zapraszamy do zamawiania komentarzy. Nasi eksperci udzielają wypowiedzi m.in. dla magazynu Forbes, dla Pulsu Biznesu, dla Gazety Finansowej i Rzeczpospolitej. Pozostajemy do Waszej dyspozycji.
Polski ład to jeden z największych projektów rewolucjonizujących polskie prawo podatkowe. Wprowadza do niego wiele nowych praw, a także rozwiązania, które przez lata nie mogły się przebić, negowane przez przedsiębiorców, a nawet ich Rzecznika, jak np. de facto likwidację podatku liniowego. W niniejszej publikacji przedstawiamy najważniejsze zmiany.