languageRU      languageEN      internationalInternational        phoneZadzwoń do nas: 22 276 61 80

Jesteś tutaj:Start/O RB/Doradztwo Prawne i Podatkowe RB Biuletyn/Numer 38 - Doradztwo Prawne i Podatkowe RB Biuletyn/Zaostrzenie podejścia w sprawie zastosowania stawki 0% dla WDT oraz związane z tym implikacje dla podatników
poniedziałek, 24 styczeń 2022 15:41

Zaostrzenie podejścia w sprawie zastosowania stawki 0% dla WDT oraz związane z tym implikacje dla podatników

Od dnia 1 lipca 2020 r. wprowadzono konieczność oparcia się na wykładni literalnej dla warunków formalnych przy stosowaniu stawki 0% dla WDT. Niniejszy artykuł ma za zadanie rozłożyć tę kwestię na czynniki pierwsze, a także pokazać pozostałe wybrane problemy, które pojawiły się dla podatników wraz z wprowadzeniem od tego dnia pakietu quick fixes.

 

Niniejszy artykuł poruszy zagadnienie zmiany podejścia w sprawie zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Istota tej sprawy opiera się na rozdźwięku między zapisem literalnym przepisów ustawy o VAT (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 685 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), a wypracowanym orzecznictwem TSUE i polskich sądów administracyjnych w kwestii spełnienia warunków materialnych, jak i formalnych dla możliwości zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów (dalej: WDT). Polskie organy podatkowe stały na stanowisku, iż podatnik dla ww. celu musi spełnić przesłanki łącznie, z kolei polskie sądy administracyjne uważały w ślad za orzecznictwem TSUE, że warunki formalne stanowią kwestię drugorzędną i ich tymczasowe niedopełnienie nie powinno pozbawiać podatnika do prawa do zastosowania stawki 0% przy WDT, ze względu na charakter podatku VAT, w szczególności mając na uwadze zasadę neutralności tego podatku dla przedsiębiorcy (prymat zasady materialnoprawnej). Z kolei po implementacji Rozporządzenia wykonawczego Rady UE 2018/19121, w związku z wdrożeniem do polskiej ustawy o VAT pakietu quick fixes (szybkich poprawek), sytuacja uległa zmianie, gdyż wprowadzono dwie nowe przesłanki materialne, które zmieniły dotychczasową praktykę, niwelując zarazem różnicę zdań między organami podatkowymi oraz sądami administracyjnymi. Dodatkowo, przy okazji tychże zmian do Rozporządzenia wykonawczego Rady UE nr 282/20112 ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy VAT wprowadzono art. 45a, który zawiera inny katalog dokumentów udowadniających wywóz towaru niezbędnych do zastosowania stawki 0% dla WDT. W odniesieniu do tych dwóch wątków pojawił się jeszcze trzeci – w związku z niewprowadzeniem przez Polskę pakietu na czas, tj. od 1 lipca 2020 r. zamiast od 1 stycznia 2020 r., pojawił się problem czy w okresie przejściowym stosować „stare” przepisy polskie, czy znowelizowane regulacje unijne. Artykuł ten naświetli więc proces wprowadzenia konieczności stosowania zasad wykładni literalnej dla warunków formalnoprawnych zastosowania stawki 0% dla WDT, które mogą być zarówno korzystne, jak i niekorzystne dla podatnika, nakreślając jednocześnie pojawiające się przy tej okazji komplikacje stanowiące dodatkowe utrudnienie dla przedsiębiorców.

Wprowadzenie dodatkowych przesłanek materialnych dla celów stosowania stawki 0%

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z kolei na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 (tj. przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, (z zastrzeżeniem ust. 2-8, które nie mają znaczenia dla rozważań na potrzeby tego artykułu).

Zatem, dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego UE, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel). To właśnie świadczy o spełnieniu warunków materialnych dla czynności opodatkowanej VAT jaką jest WDT.

Co więcej zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT stawka podatku dla WDT wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42, w którym zawarte są warunki do zastosowania tejże stawki, które zostaną dalej szczegółowo omówione.

Jest to tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia. Wynika z niego, iż transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego UE nie jest obciążana podatkiem VAT, a zarazem pozwala dostawcy na odzyskanie VAT uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności VAT.

Zasada ta obowiązuje jednak wyłącznie wówczas, gdy w wyniku tego wywozu obowiązek naliczenia VAT ciąży na nabywcy towaru w innym państwie członkowskim UE, w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (dalej: WNT). Na skutek tego podatek VAT i tak zostaje odprowadzony, z tym że na terenie kraju nabywcy, czyli zachodzi zasada opodatkowania VAT w kraju przeznaczenia3.

Jak zostało już wspomniane, warunki do zastosowania stawki 0% dla WDT zostały sformułowane w art. 42 ustawy o VAT. Ustęp 1 i 1a ustawy przedstawia prawo obowiązujące w obecnym stanie prawnym:

1. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1) podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2) podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3) podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

1a.Stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1) podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2) złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowyc dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust.8 - chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Ustęp 1 pkt 1 odnosi się przede wszystkim do warunków formalnoprawnych, czyli konieczności rejestracji nabywcy dla celów dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych za pomocą numeru VAT-UE (właściwego dla każdego państwa członkowskiego).

Z kolei punkt 2 dotyczy obowiązku posiadania dowodów, tj. dokumentacji świadczącej o faktycznym wywozie towaru do danego państwa członkowskiego UE.

Następnie punkt 3 również dotyczy warunków formalnoprawnych, tj. konieczności rejestracji podatnika (dostawcy) dla celów dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych za pomocą numeru VAT-UE. 

W tym miejscu, należy zaznaczyć, że od 1 lipca 2020 r. w powyższym ust. 1 w pkt 1 po wyrazach „dla podatku od wartości dodanej” dodano wyrazy „który nabywca podał podatnikowi”, natomiast po ust. 1 dodano ust. 1a. W konsekwencji nakreślono dwie nowe reguły, które sprawiły że:

• Ustęp 1 punkt 1 zaczęto traktować jako przesłankę materialnoprawną, której niespełnienie wyklucza zastosowanie stawki 0% dla WDT4. Znowelizowane przepisy nie sprecyzowały jednak w jakiej formie powinno nastąpić podanie kodu VAT-UE dostawcy przez nabywcę. Z tego powodu istnieje domniemanie, że umieszczenie właściwego i ważnego numeru VAT-UE nabywcy na fakturze to czynność wystarczająca w tym zakresie;

• Kolejnym warunkiem materialnoprawnym dodanym powyższym ustępem 1a w odniesieniu do możliwości zastosowania stawki 0% w WDT jest złożenie przez dostawcę w ustawowym terminie prawidłowej informacji podsumowującej zgodnie z ww. art. 100 ustawy o VAT. Zgodnie ze znowelizowanymi przepisami ustawy o VAT, niezłożenie informacji podsumowującej lub złożenie jej z nieprawidłowymi danymi skutkuje koniecznością zastosowania stawki VAT właściwej dla dostawy krajowej, chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśni uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego5.

Zmiany te zostały zaimplementowane do ustawy o VAT na podstawie ustawy z dnia 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 1106).

Problematyczny okres przejściowy

Należy podkreślić, iż Polska zobowiązana była od 1 stycznia 2020 r. wdrożyć do polskiego porządku prawnego przepisy Rozporządzenia wykonawczego Rady UE 2018/1910 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE (dyrektywę VAT) w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi (Dz. Urz. UE L 311 z 7.12.2018 r., s. 3).

Jak już wspomniano, przepisy te obowiązują dopiero od 1 lipca 2020 r., jednak Rzeczpospolita Polska, na mocy przepisów unijnych, była zobowiązana do implementacji tej regulacji do końca 2019 r. Co ciekawe, z uwagi na to, że tak się nie stało podatnik miał prawo do bezpośredniego stosowania przepisów dyrektywy VAT.

„Możliwość ta wynika z zasady bezpośredniego skutku przepisów dyrektywy. Jest to koncepcja wynikająca z orzecznictwa TSUE, która sprowadza się do tego, że w przypadku, gdy obligatoryjne i wystarczająco precyzyjne przepisy dyrektywy nie zostały przez dane państwo członkowskie implementowane, względnie implementacja była nieterminowa lub wadliwa, wówczas wybór pomiędzy zastosowaniem przepisów dyrektywy a przepisów prawa krajowego należy do podatników”6.

W praktyce oznacza to, że w okresie od 1 stycznia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r. obowiązywały zarówno znowelizowane regulacje art. 138 dyrektywy VAT (odpowiadające art. 42 polskiej ustawy o VAT w obecnym brzmieniu), jak i art. 42 ustawy o VAT w ówczesnym brzmieniu. Zgodnie więc z doktryną bezpośredniego efektu (bezpośredniej skuteczności przepisów dyrektywy) podatnik polski mógł w tym okresie stosować albo przepisy art. 42 polskiej ustawy o VAT (nie w pełni zgodne z art. 138 dyrektywy VAT), albo też bezpośrednio art. 138 dyrektywy z pominięciem przepisów krajowych. Przesłanki dotyczące możliwości bezpośredniego stosowania dyrektywy zostały bowiem spełnione – przepis art. 138 był obowiązkowy i wystarczająco precyzyjny i nie został w terminie implementowany do przepisów krajowych7.

Zgodnie z komunikatem Ministerstwa Finansów: „W okresie przejściowym podatnik będzie mógł zastosować przepisy dyrektywy 2018/1910 albo przepisy krajowe ustawy o podatku od towarów i usług. Bez względu na to, czy podatnik zdecyduje się stosować przepisy dyrektywy 2018/1910, czy krajowej ustawy, powinien to czynić konsekwentnie we wszystkich aspektach związanych z rozliczaniem VAT danej transakcji”8.

W dalszej części można jednak przeczytać, że: „Dyrektywa 2018/1910 wprowadza wymóg posiadania ważnego numeru identyfikacyjnego VAT przez nabywcę w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym rozpoczyna się transport towarów, oraz obowiązek złożenia prawidłowej informacji podsumowującej jako przesłanek materialnych umożliwiających dostawcy zastosowanie zwolnienia (stawki 0%). W obecnych przepisach ustawy o VAT istnieją te wymogi, zatem prawidłowe wywiązanie się przez podatnika z obowiązków wynikających z tych przepisów będzie wypełniało warunki do zastosowania stawki 0% z tytułu WDT również od 1 stycznia 2020 r.”9.

Przytoczone wyżej cytaty z komunikatu mogły wprowadzać podatnika w błąd. Co istotne, miał on jedynie charakter informacji prasowej, która w żaden sposób nie chroni podatnika przed skutkami jego zastosowania, ponieważ nie stanowi ani interpretacji ogólnej, ani objaśnień podatkowych.

W tym zakresie można odnieść wrażenie, że zacytowane fragmenty przeczą sobie – z jednej strony resort stwierdził, że dyrektywy VAT nie trzeba stosować, ale z drugiej strony jednak trzeba, zarówno w odniesieniu do wymogu właściwej rejestracji VAT-UE, jak i w kwestii nadania znaczenia prawnego poprawności materialnej informacji podsumowujących.

Odnośnie wątku dotyczącego rejestracji podatników VAT-UE, jak wykazano powyżej w istocie taki wymóg istniał w polskich przepisach, jednakże TSUE jednolicie stał na stanowisku, iż nie jest to warunkiem stosowania stawki 0%, a polskie przepisy cały czas były niezgodne z unijnymi w tej materii. Szerzej stanowisko TSUE zostanie zacytowane jeszcze w dalszej części artykułu.

Jednak w zakresie drugiej istotnej zmiany, tj. nadania znaczenia prawnego poprawności materialnej informacji podsumowujących, co do stawki 0%, wskazać należy, iż wymóg ten, dopóty nie musiał być stosowany, dopóki nie został implementowany do polskich przepisów (za pomocą dodanego ust. 1a do art. 42)10.

Wątpliwości w tym temacie rozwiały interpretacje indywidualne wydawane w tym czasie przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Wyrażały one korzystne dla podatników stanowisko podkreślające, że mogą oni nadal udowodnić prawo do zastosowania preferencyjnej stawki VAT, stosując dotychczasowe zasady dokumentowania wynikające z ustawy o VAT.

Takie stanowisko wynika w np. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 lutego 2020 r. sygn. 0112-KDIL4.401 2.523.2019.2.TKU.: „dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem”11.

Różnice między krajową, a unijną kategorią dowodów dokumentujących wywóz towarów

Przedmiotowa interpretacja i niżej wymienione kolejne odnoszą się do nieco innej kwestii, niemniej pozostającej w temacie. Mowa tu o wspomnianych już wprowadzonych zmianach do Rozporządzenia wykonawczego Rady UE nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy VAT. Dokonano ich poprzez wprowadzenie art. 45a do Rozporządzenia 2018/1912. Dodany artykuł 45a odnosi się z kolei do art. 138 dyrektywy VAT (który, jak już wspomniano, odpowiada polskiemu art. 42 ustawy o VAT w obecnym brzmieniu). Poniżej jego treść:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/ WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a) sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit.b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b) sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

(i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

(ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b) następujące dokumenty:

(i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

(ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

(iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim12.

Z tego wynika, że w prawie unijnym wprowadzono od 1 stycznia 2020 r. dodatkowe reguły, które spowodowały zwiększenie obowiązków w zakresie gromadzenia dowodów przez podatników po to, żeby udowodnić podstawę domniemania, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z Polski do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE, a w konsekwencji, że stawkę 0% dla WDT można zastosować.

Zgodnie z danymi regulacjami, jako m. in. sprzedawca należy posiadać:

• pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że towary zostały wysłane wskazujące państwo członkowskie przeznaczenia towarów oraz

• co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody z katalogu podstawowego, które zostały wydane przez dwie różne strony niezależne i od siebie nawzajem i od sprzedawcy oraz nabywcy, albo pojedyncze dowody z katalogu podstawowego i dodatkowego (również niebędące ze sobą w sprzeczności, wydane przez dwie różne niezależne strony).

Następnie ustawodawca określił w art. 3a katalog podstawowy odnośnie do tego, jak rozumieć słowo dowody: tj. dokumenty dotyczące wysyłki, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów.

W dalszej części, w ust. 3b , znajduje się również opis katalogu dodatkowego dowodów. Są to potwierdzające dostawę towarów:

• polisa ubezpieczeniowa lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę,

• dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza,

• poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia.

W tym miejscu, w celu porównania, należy odnieść się do dowodów, które zostały sformułowane w polskiej ustawie o VAT. Regulacje te znajdują się w szczególności w art. 42 ust. 1 pkt 2 (wcześniej przytoczonym), ust. 3-5 oraz ust. 11 ustawy.

Na podstawie art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że: podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju; (…).

Zgodnie z ust. 3 tego artykułu dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1) dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

(…)

3) specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

(…)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Ustęp 4 odnosi się do wywozu towarów będących przedmiotem WDT bezpośrednio przez podatnika lub przez nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy. Wtedy w dokumencie należy dodatkowo określić w szczególności: nazwy podatników, adresy ich siedzib, adres dostawy, określenie towarów i ich ilości, potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę czy rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu.

Z kolei ustęp 5 dotyczy wywozu przez nabywcę nowych środków transportu bez użycia innego środka transportu. W tej sytuacji podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinen posiadać dokument wywozu zawierający dane umożliwiające prawidłową identyfikację podatnika dokonującego dostaw i nabywcy oraz nowego środka transportu, w szczególności: dane dotyczące podatnika i nabywcy, dane potwierdzające że jest to nowy środek transportu, datę dostawy, podpisy podatnika i nabywcy, oświadczenie nabywcy o wywozie nowego środka transportu oraz pouczenie nabywcy o skutkach braku takiego oświadczenia.

W tym zakresie pozostaje jeszcze ustęp 11, wskazujący katalog otwarty dokumentów potwierdzających dokonanie WDT. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2) dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3) dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4) dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W następstwie tego, należy stwierdzić, że powstał swego rodzaju dualizm warunków do spełnienia dla dokumentowania WDT13. Przepisy unijne wprowadziły regulacje częściowo tylko pokrywające się lub różniące się od polskich np. (zgodnie z powyższym): konieczność posiadania pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego dokonanie dostawy, obecność co najmniej dwóch niezależnych i niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów wysyłki, zdefiniowanie pojęcia dowodu w kategorii podstawowej tj. przykładowo list przewozowy CMR i konosament czy w kategorii dodatkowej np. polisa ubezpieczeniowa. W rezultacie wystąpiła sytuacja powodująca brak pewności podatników co do stosowania prawa w okresie przejściowym w zakresie implementacji pakietu quick fixes, a więc między styczniem a lipcem 2020 r.

Analogiczne stanowisko dotyczące możliwości stosowania polskich przepisów w okresie przejściowym zostało przedstawione w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.533.2019.2.TK z dnia 11 lutego 2020 r., w której organ podatkowy stwierdził, że: „(…) niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.”14.

Takie samo stanowisko wynika także z interpretacji indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

• z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.522.2019.1.AKR: „(…) niespełnienie warunków wprowadzonych rozporządzeniem 2018/1912 nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.”15;

• z dnia 4 marca 2020 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.800.2019.1.KT: „Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy będzie uprawniało – również od dnia 1 stycznia 2020 r. – do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.”16;

• Z dnia 9 marca 2020 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.747.2019.2.JS: „(…) dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.”17;

• oraz z dnia 13 marca 2020 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.8.2020.1.MK:

„Zdaniem zatem Organu, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, że mimo wejścia w życie od 1 stycznia 2020 r. art. 45a rozporządzenia wykonawczego, zgromadzenie dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 3 i 11 ustawy o VAT (przy spełnieniu pozostałych ustawowych warunków) spowoduje, że warunek zastosowania stawki 0% VAT do WDT, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT będzie spełniony i tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do gromadzenia dokumentów, o których mowa w art. 45a rozporządzenia wykonawczego w celu zastosowania stawki 0% VAT do dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.”18.

To potwierdza, że fiskus nie kwestionował trzymania się „starych” zasad wynikających z ustawy o VAT, umożliwiając równocześnie podatnikom wybór między przepisami krajowymi, a wspólnotowymi w okresie przejściowym dotyczącym implementacji Rozporządzenia 2018/1912 do polskiego porządku prawnego. Podkreślał natomiast, że podatnik powinien również stosować się konsekwentnie do obranej opcji w tym zakresie.

Orzecznictwo polskie, unijne oraz interpretacje podatkowe dotyczące przedmiotowego tematu

Należy stwierdzić, że linia orzecznicza TSUE w zakresie warunków formalnoprawnych dla zastosowania stawki 0% zaczęła się kształtować w 2016 r. W artykule z tego czasu można np. wyczytać, że: „Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 20.10.2016 r., sygn. c-24/15 może w określonym stopniu zmienić wskazaną wyżej praktykę. W orzeczeniu tym podkreślono, że wymóg rejestracji ma charakter formalny, a w związku z tym, jego niespełnienie nie zawsze pozbawi prawa do zastosowania stawki 0%. Nie można bowiem odmówić stosowania stawki 0%, jeśli faktycznie doszło do przemieszczenia i wykluczone jest oszustwo podatkowe. Jeżeli organy będą mogły potwierdzić dokonanie przemieszczenia oraz to, że jest ono związane z działalnością gospodarczą, to nie powinny kwestionować prawa do 0%.”19.

Już z orzeczenia TSUE z 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04, Teleos i in., wynikało, iż poza przesłankami dotyczącymi działania w charakterze podatnika, przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i fizycznego przemieszczenia towarów pomiędzy dwoma państwami członkowskimi, nie można uzależniać zakwalifikowania danej czynności od spełnienia warunków formalnych. Cytując za wyrokiem: „(…) należy uznać, że poza przesłankami dotyczącymi działania w charakterze podatnika, przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i fizycznego przemieszczenia towarów pomiędzy dwoma państwami członkowskimi nie można uzależniać od spełnienia jakiejkolwiek innej przesłanki w celu zakwalifikowania danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W ramach przejściowej regulacji nabycia wewnątrzwspólnotowego i dostawy wewnątrzwspólnotowej niezbędne jest, by w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku VAT właściwe władze podatkowe kontrolowały, niezależnie od siebie, spełnienie przesłanek nabycia wewnątrzwspólnotowego oraz zwolnienia od podatku odpowiadającej mu dostawy. Zatem nawet jeśli przedstawienie przez nabywcę deklaracji podatkowej dotyczącej nabycia wewnątrzwspólnotowego może wskazywać na rzeczywiste dokonanie przemieszczenia towarów poza terytorium państwa członkowskiego dostawy, to tego rodzaju deklaracja nie nabiera decydującego znaczenia w zakresie dowodu na dokonanie zwolnionej dostawy wewnątrzwspólnotowej.”20.

Trybunał wyraził podobne zdanie worzeczeniu o sygn. C-21/16 w sprawie Euro Tyre z dnia 9 lutego 2017 r., wymieniając również listę innych wyroków TSUE w tej materii: „(…) ani uzyskanie przez nabywcę ważnego numeru identyfikacyjnego VAT w celu dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowych, ani rejestracja nabywcy w systemie VIES nie stanowią materialnych przesłanek zwolnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej z VAT. Są to wyłącznie wymogi formalne, które nie mogą podważać prawa sprzedawcy do zwolnienia z VAT, ponieważ materialne przesłanki w zakresie dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione (zob. analogicznie wyroki: z dnia 6 września 2012 r., Mecsek-Gabona, C-273/11, EU:C:2012:547, pkt 60; z dnia 27 września 2012 r., VSTR, C-587/10, EU:C:2012:592, pkt 51; z dnia 20 października 2016 r., Plöckl, C-24/15, EU:C:2016:791, pkt 40)”21.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyżej już wymienionym wyroku TSUE sygn. C-24/15. Co ważne podkreślono w nim kwestię, że stawka 0% ma zastosowanie jeśli towar faktycznie został wywieziony i nie ma ryzyka oszustwa podatkowego. Wtedy dopiero warunki formalne mają drugorzędne znaczenie: „Artykuł 22 ust. 8 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej dyrektywą 2005/92, w brzmieniu wynikającym z art. 28h szóstej dyrektywy, a także art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy i art. 28c część A lit. d) tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie odmowie przez organ podatkowy państwa członkowskiego pochodzenia zwolnienia z podatku od wartości dodanej przemieszczenia wewnątrzwspólnotowego na tej podstawie, że podatnik nie przekazał nadanego przez państwo członkowskie przeznaczenia numeru identyfikacji dla celów podatku od wartości dodanej, jeżeli nie istnieje żadna poważna poszlaka wskazująca na popełnienie oszustwa, jeżeli towar został przemieszczony do innego państwa członkowskiego, a pozostałe przesłanki zwolnienia również są spełnione”22.

Jakkolwiek co do zasady, organy podatkowe odmawiały podatnikom prawa do zastosowania stawki 0% dla WDT ze względu na brak spełnienia warunków formalnoprawnych pod kątem rejestracji VAT-UE, tak linia orzecznicza Wojewódzkich Sądów Administracyjnych zasadniczo popierała stanowisko TSUE w tym zakresie – oczywiście do czasu zaimplementowania reguł quick fixes do polskiego porządku prawnego od dnia 1 lipca 2020 r. Przykładowo w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 20 października 2016 r. sygn. I SA/Wr 492/16 czytamy: „W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy skarżący nie dopełnił warunku opisanego w pkt 3 ww. przepisu we wskazanym tam terminie, rejestracji dla potrzeb VAT UE dokonał bowiem z opóźnieniem, tj. już po złożeniu deklaracji rozliczającej ww. WDT. Zastrzegając, że spełnione zostały pozostałe warunki przewidziane w ww. przepisie uprawniające do stawki 0%. W opinii Sądu – na gruncie tej konkretnej sprawy – stanowisko organu interpretacyjnego wykluczające prawo strony do zastosowania stawki 0% nie ma uzasadnienia, jak słusznie wskazuje skarżący taka wykładnia przywołanych przepisów naruszałaby bowiem zasadę proporcjonalności”23.

Do podobnych wniosków doszedł np. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 29 czerwca 2017 r. sygn. VIII SA/Wa 75/17: „Dokonując oceny zaskarżonej interpretacji Sąd doszedł do przekonania, że przepis art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy VAT rozumiany w ten sposób, że brak spełnienia wymogu rejestracji jako podatnik VAT przed złożeniem deklaracji podatkowej zawierającej rozliczenie dostawy wewnątrzwspólnotowej stanowi samoistną przeszkodę do zastosowania stawki podatku VAT 0%, jest sprzeczny przepisami prawa unijnego, w szczególności z art. 138 ust. 1, w związku z art. 131 i art. 273 dyrektywy VAT 2006/112”24.

W tym miejscu pragnę pokazać jeszcze jeden, najbardziej aktualny wyrok WSA – w tym wypadku z siedzibą w Opolu z dnia 18 marca 2021 r. o sygn. I SA/Op 32/21. Zostały w nim zaznaczone pojęcia dobrej wiary podatnika oraz należytej staranności. Dobra wiara to nic innego jak działanie podatnika w przeświadczeniu, że dokonana przez podatnika transakcja nie ma na celu oszustwa podatkowego. Z kolei należyta staranność to uprawdopodobnienie, że podatnik podjął wymagane w danych okolicznościach działania, które mogłyby uchronić go przed udziałem w wyłudzeniu podatku VAT. Mowa tu o działaniach takich jak: sprawdzenie kontrahenta w systemie VIES, zweryfikowanie jego strony internetowej, aktualnych danych kontaktowych itp. Zwrócono również uwagę, podobnie jak w wyżej cytowanym orzeczeniu TSUE o sygn. C-24/15, na oczywistą kwestię braku możliwości wystąpienia oszustwa podatkowego. Zgodnie z tym wyrokiem: „Możliwość odstąpienia od wymogu posiadania przez nabywcę numeru identyfikacyjnego, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione, dotyczy przypadków, gdy sprzedawca nie miał świadomości, jaki jest status nabywcy, zachowując przy tym należytą staranność w prowadzonej działalności (tzw. dobra wiara). Nie odnosi się natomiast do sytuacji, co ma miejsce w rozpatrywanej sprawie, gdy sprzedawca miał pełną wiedzę o braku spełnienia wymogu w sposób jednoznaczny wynikającego z polskiej ustawy i prawa unijnego (por. wyrok NSA z 1 marca 2019 r., sygn. akt I FSK 172/17).

(…) W sytuacji natomiast, gdy ustalone zostało, że brak jest dowodu, by dostawa, z którą związane jest przemieszczenie towaru do innego państwa członkowskiego, nastąpiła na rzecz konkretnego (oznaczonego) podmiotu, w szczególności - jak w niniejszej sprawie - ustalono, że nabywcą jest podmiot nie tylko niezarejestrowany w systemie VIES, ani objęty systemem opodatkowania wewnątrzwspólnotowego, ale mający siedzibę w (...) i nie zidentyfikowany w kraju dostawy ((...)) na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych - organy zasadnie uznały, że nie zostały spełnione łącznie wymagane prawem przesłanki do uznania spornych dostaw za WDT i zastosowania do nich stawki 0%. Dodatkowo, jak wynika z uzasadnienia spornej decyzji (str. 14-15 decyzji), nie tylko brak numeru VAT UE, ale i w konsekwencji brak rozliczenia przedmiotowej transakcji jako WNT w (...), stanowiły podstawę rozstrzygnięcia organów obu instancji, gdyż stanowiło to nadużycie i naruszenie przepisów prawa, w szczególności zasady neutralności25”.

W kontekście przedmiotowego tematu ciekawym przykładem może być również interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 czerwca 2020 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.10.2020.3.AKS. Sprawa dotyczyła podatnika, który zastosował stawkę 23% dla WDT ze względu na to, że w jego ocenie nie był uprawniony do zastosowania stawki 0%, ponieważ nie dopełnił obowiązków rejestracyjnych. Po ich dokonaniu postanowił zapytać organu podatkowego czy może skorygować swoje rozliczenia, poprzez zmniejszenie stawki VAT. Organ uznał jego stanowisko za prawidłowe: „Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro Spółce został nadany właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych przez francuskie władze skarbowe w 2017 r., z mocą wsteczną od 1 stycznia 2016 r., to w odniesieniu do dostaw towarów dokonanych na rzecz Spółki w okresach styczeń, luty, marzec, kwiecień, czerwiec, wrzesień, październik, listopad, grudzień 2016 r., które zostały przemieszczone z terytorium Polski na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, spełniony został warunek określony w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy.(…)

Zatem w opisanej sytuacji, w której Wnioskodawca dla opisanych dostaw towarów na rzecz Spółki wystawił faktury ze stawką podatku w wysokości 23% - które zgodnie z rozstrzygnięciem dokonanym w niniejszej interpretacji - podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, Wnioskodawca powinien wystawić faktury korygujące, w których dokona on zmniejszenia stawki podatku z 23% na 0%. Ponieważ wystawiając faktury, w których wykazał błędną (wyższą od należnej) stawkę podatku dla dokonanych dostaw towarów, powinien dokonać ich korekt na podstawie art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy. Ponadto, faktura korygująca powinna zawierać numer, za pomocą którego Wnioskodawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL oraz numer, za pomocą którego Spółka jest zidentyfikowana na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego”26.

Podsumowanie

Podsumowując powyższe rozważania, można stwierdzić, że pozornie niewiele się zmieniło. Dotychczas także na fakturze sprzedawca musiał umieszczać nr VAT nabywcy. Jednakże uchybienie temu obowiązkowi nie powodowało automatycznej utraty prawa do zastosowania stawki 0%, gdyż w orzecznictwie TSUE i polskich sądów administracyjnych przyjął się pogląd, iż kluczowe jest spełnienie warunków materialnych (nabywca musiał posiadać nr VAT bądź przynajmniej być w procesie jego uzyskania), natomiast spełnienie warunków formalnych było kwestią drugorzędną. Obecnie posiadanie numeru VAT nabywcy i wpisanie go na fakturze jest niezbędne. Na tej płaszczyźnie warto odnieść się właśnie do różnicy między wykładnią literalną przepisu art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o VAT, a odejściem od niej zarówno TSUE, jak i sądów administracyjnych, ze względów konstrukcyjnych podatku VAT. Od 1 lipca 2020 r. niezgodność ta została wyeliminowana, choć w ocenie autora niniejszej pracy występują tu dwie strony medalu. Po pierwsze, można powiedzieć, że stanowisko Trybunału, jak i w ślad za nim WSA, było dla podatników przychylne. Tymczasowe niespełnienie warunków dot. rejestracji VAT-UE podatnika lub kontrahenta nie mogło pozbawić podatnika do zastosowania stawki 0% dla WDT. Po drugie, mimo wszystko można się jednak zastanowić nad kwestią podatnika, który starał się przewidzieć rezultat wykładni językowej, podczas gdy interpretator odstępował od niej odstępował i opierał się na wykładni systemowej i funkcjonalnej27. Podatnikowi niemającemu świadomości w tym zakresie może to stwarzać poczucie niestabilności prawa podatkowego. W tym aspekcie można zacytować glosę do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2012 r., sygn. I KZP 15/12: „Mimo kontrowersji i sporów doktrynalnych praktyka prawnicza, zarówno w krajach civil law, jak i common law, w sposób dość jednoznaczny, chociaż nie jednomyślny, opowiedziała się za dyrektywą pierwszeństwa wykładni językowej oraz pomocniczości (subsydiarności) wykładni systemowej i funkcjonalnej. Wykładnia językowa stanowi bowiem najważniejszy sposób interpretacji prawa, co jest oczywistą konsekwencją niemożności ignorowania przez ustawodawcę normalnego, powszechnie przyjętego znaczenia użytych wyrazów”28.

Dodając do tego kwestie wprowadzonego do dyrektywy VAT art. 45a Rozporządzenia wykonawczego Rady UE nr 282/2011 określającego odmienny charakter dokumentów udowadniających wywóz towarów dla stawki 0%, a także wątpliwości jakie przepisy należy stosować w okresie przejściowych, wydaje się, iż pomoc doradcy podatkowego przy wyjaśnianiu tego typu złożonych przepisów będzie coraz bardziej uzasadniona.

_____________

1 Pełna nazwa: Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające Rozporządzenie Wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz.Urz.UE.L Nr 311, str. 10).

2 Pełna nazwa: Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77, str. 1).

3 Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 marca 2021 r. o sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.854.2020.2.KT.

4 https://home.kpmg/pl/pl/blogs/home/posts/2021/02/blog-podatkowy-transakcje-w-vat-po-implementacji-pakietu-quick-fixes.html

5 https://blog-tpa.pl/2020/07/29/nowelizacja-przepisow-vat-w-polsce-implementacja-pakietu-quick-fixes-oraz-inne-zmiany-od-lipca-2020-roku/

6 T. Michalik, VAT Komentarz, komentarz do art. 22, Seria: Podatkowe Komentarze Becka, Warszawa 2021,

7 T. Michalik, op.cit., komentarz do art. 42.

8 Komunikat Ministerstwa Finansów w sprawie implementacji dyrektywy 2018/1910, tzw. pakiet quick fixes.

9 Tamże.

10 https://oficynafk.pl/vat/brak-quick-fixes-w-polskich-przepisach-poznaj-praktyczne-konsekwencje-16703.html

11 Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 lutego 2020 r. o sygn. 0112-KDIL4.4012.523.2019.2.TKU.

13 W. Kieszkowski, Dyrektor KIS interpretuje „quick fix”, 2020, https://legalis.pl/dyrektor-kis-interpretuje-quick-fix/ (dostęp: 04.01.2022)

14 Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 lutego 2020 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.533.2019.2.TK.

15 Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 lutego 2020 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.522.2019.1.AKR.

16 Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 marca 2020 r. o sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.800.2019.1.KT.

17 Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 marca 2020 r. o sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.747.2019.2.JS.

18 Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 marca 2020 r. o sygn. 0111-KDIB3-3.4012.8.2020.1.MK.

19 Samborski M., Czy stawka 0% VAT w przemieszczenie nietransakcyjnym nie zawsze bezwzględnie wymaga rejestracji w państwie członkowskim UE?, 23.11.2016. https://mojafirma.infor.pl/moto/logistyka/transport/749080,Czy-stawka-0-VAT-w-przemieszczenie-nietransakcyjnym-nie-zawsze-bezwzglednie-wymaga-rejestracji-w-panstwie-czlonkowskim-UE.html dostęp: 04.01.2022 r.

20 Orzeczenie TSUE z dnia 27 września 2007 r. w sprawie o sygn. C-409/04, Teleos i in.

21 Orzeczenie TSUE z dnia 9 lutego 2017 r. w sprawie o sygn. C-21/16 Euro Tyre.

22 Orzeczenie TSUE z dnia 26 października 2016 r. w sprawie o sygn. C-24/15.

23 Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 20 października 2016 r. o sygn. I SA/Wr 492/16.

24 Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 czerwca 2017 r. o sygn. VIII SA/Wa 75/17.

25 Wyrok WSA w Opolu z dnia 18 marca 2021 r. o sygn. I SA/Op 32/21.

26 Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 czerwca 2020 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.10.2020.3.AKS.

27 B. Brzeziński, Szkice z wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2002 r., s. 29.

28 Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2012 r. o sygn. I KZP 15/12.

Mateusz Krawczyński

Konsultant podatkowy. Tax Consultant w Russell Bedford Poland. Absolwent studiów licencjackich na kierunku Logistyka oraz studiów magisterskich Szkoły Głównej Handlowej na kierunku Finanse i Rachunkowość. Obecnie studiuje prawo na Uczelni Łazarskiego. Wcześniejsze doświadczenie zawodowe w zakresie podatków zdobywał w jednej z firm z tzw. Wielkiej Czwórki. Specjalizuje się w podatku od towarów i usług, w szczególności pod kątem rozliczeń VAT w jednostkach samorządu terytorialnego.

Nasze publikacje

rbiuletyn

 

lipiec-wrzesień 2023

RB Biuletyn numer 44

pobierz magazyn

Nasze publikacje

rb restrukturyzacje             russellbedford             rbdombrokersi