languageRU      languageEN      internationalInternational        phoneZadzwoń do nas: 22 276 61 80

Jesteś tutaj:Start/O RB/Doradztwo Prawne i Podatkowe RB Biuletyn/Numer 36 - Doradztwo Prawne i Podatkowe RB Biuletyn/Budowa spalarni w świetle liberalizacji przepisów o odpadach
środa, 08 wrzesień 2021 08:20

Budowa spalarni w świetle liberalizacji przepisów o odpadach

Podstawowe ramy prawne systemu gospodarki opadami w Polsce wyznacza przede wszystkim ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2361, „ustawa o odpadach”). Jednym z narzędzi prawnych służącym do osiągania celów założonych w polityce ochrony środowiska są plany gospodarki odpadami. Przepisy regulacji ustawowych dotyczących odpadów i ochrony środowiska nakładają obowiązek przestrzegania planów gospodarki odpadami, w szczególności „niezgodność z planami gospodarki odpadami” jest określana jako obligatoryjna przesłanka do odmowy wydania decyzji przez organy administracji.

Plany gospodarki odpadami

Obecnie (od 1.1.2012 r.) najniższym szczeblem planowania gospodarki odpadami jest poziom województwa. Zgodnie z art. 36 ust. 2 ustawy o odpadach sejmik województwa uchwala Wojewódzki Plan Gospodarki Odpadami („WPGO”), opracowany przez zarząd województwa. Natomiast na poziomie krajowym Rada Ministrów uchwala Krajowy Plan Gospodarki Odpadami („KPGO”). Hierarchiczną relację między tymi planami określa art. 35 ust. 7 ustawy o odpadach, wskazując na konieczność zachowania zgodności WPGO z KPGO.

Charakter prawny Wojewódzkiego Planu Gospodarki Odpadami

Charakter prawny WPGO, że jest różnie ujmowany w doktrynie. Spór dotyczy kwestii czy WPGO można uznać za akt prawa miejscowego i tym samym za źródło prawa powszechnie obowiązującego (zgodnie z art. 87 Konstytucji RP). Co do zasady wykrystalizowały się trzy główne stanowiska. Pierwszy wyraźnie dominujący pogląd wskazuje na to, że WPGO nie jest aktem prawa miejscowego. Plan nie zawiera norm powszechnie obowiązujących. Jest uznawany za tzw. Akt kierownictwa wewnętrznego, stanowiący ramowy program działania na danym obszarze w zakresie gospodarki odpadami i skierowany jest do organów administracji publicznej, a nie do podmiotów zewnętrznych wobec administracji1.

Zasadniczo odmienny jest drugi pogląd, że WPGO mają moc powszechnie obowiązującą, dotyczą podmiotów niezależnych od administracji, a zatem spełniają wymóg niezbędny do uznania ich za akty prawa miejscowego. Natomiast podgląd trzeci „ pośredni” mówi, że skoro ustawa o odpadach wprowadza powszechny obowiązek postępowania z odpadami w sposób zgodny z ustawą, ochroną środowiska oraz planami gospodarki odpadami, plany te (z wyjątkiem planu krajowego) co najmniej częściowo mogły być aktami prawa miejscowego2.

Po nowelizacji z 2019 r.3 pojawiają się głosy przedstawicieli doktryny, że nawet jeżeli wojewódzki plan gospodarki odpadami nie został określony mianem aktu prawa miejscowego, ale jego treść wyklucza uzyskanie zezwolenia lub wyklucza wydanie pozwolenia, nie sposób odmówić mu rangi aktu powszechnie obowiązującego, a ponieważ taką rangę może uzyskać tylko jako akt prawa miejscowego, należy uznać go za akt prawa miejscowego4.

Niezgodność z planami gospodarki odpadami jako przesłanka odmowy wydania decyzji administracyjnych

Przepisy regulacji ustawowych dot. odpadów i ochrony środowiska określają, że „niezgodność z planami gospodarki odpadami” stanowi obligatoryjną przesłanką do odmowy wydania decyzji przez organy administracji.

Ustawodawca wprost wskazuje ww. obowiązek w art. 186 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. prawo ochrony środowiska (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 2338, „ustawa POŚ”) w przypadku pozwolenia zintegrowanego oraz pozwolenia na wytwarzanie odpadów, zgodnie z którym organ właściwy do wydania pozwolenia odmówi jego wydania „jeżeli zamierzony sposób gospodarowania odpadami jest niezgodny z planami gospodarki odpadami, o których mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach”. Decyzja odmowna nie ma w tych przypadkach charakteru uznaniowego, jest decyzją związaną, którą organ ma prawo i obowiązek wydać w sytuacji, gdy potwierdzi powyższe okoliczności.”5. Podobne przepisy ustawodawca sformułował na gruncie ustawy o odpadach, tj. art. 46 ust. 1 pkt i art. 127 ust. 5.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o odpadach właściwy organ odmawia wydania zezwolenia na zbieranie odpadów lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów, w przypadku gdy zamierzony sposób gospodarowania odpadami jest niezgodny z planami gospodarki odpadami. Natomiast art. 127 ust. 5 ww. ustawy stanowi, że w przypadku gdy budowa składowiska odpadów nie jest określona w wojewódzkim planie gospodarki odpadami, organ właściwy do wydania pozwolenia na budowę składowiska odpadów odmawia wydania tego pozwolenia.

Należy zwrócić uwagę, że art. 46 ust. 1 ustawy o odpadach i art. 186 ust. 1 ustawy POŚ wymagają zachowania zgodności sposobu gospodarowania odpadami z planami gospodarki odpadami, a nie „określenia” danej instalacji w WPGO jak to czyni ustawodawca w art. 127 ust. 5 ustawy o odpadach w przypadku budowy składowiska odpadów.

Nowelizacja ustawy o odpadach z 2019 r. i uchylenie art. 38a

Ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw z dnia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1579, „ustawa zmieniająca”), która weszła w życie z dniem 6 września 2019 r., znowelizowano art. ustawę o odpadach i uchylono art. 38a tejże ustawy.

Uchylony przepis art. 38a ustawy o odpadach uzależniał uzyskanie niezbędnych decyzji do wybudowania i uruchomienia instalacji przeznaczonych do przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych, odpadów zielonych oraz przeznaczonych do składowania pozostałości z sortowania odpadów komunalnych i pozostałości z procesu mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych od wcześniejszego ujęcia tych instalacji w WPGO. Mianowicie przepis ten stanowił, że „Jeżeli instalacja, przeznaczona do przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych, odpadów zielonych oraz przeznaczonych do składowania pozostałości z sortowania odpadów komunalnych i pozostałości z procesu mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych, nie została ujęta w wojewódzkim planie gospodarki odpadami, odmawia się wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, pozwolenia na budowę, pozwolenia zintegrowanego lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów w tej instalacji”.

Oznacza to, że na gruncie starej ustawy o odpadach (sprzed ww. nowelizacji) ustawodawca wprost wskazał, że brak określenia danej instalacji w WPGO uniemożliwia uzyskanie:

1) decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach,

2) pozwolenia na budowę,

3) pozwolenia zintegrowanego lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów w tej instalacji.

W praktyce art. 38a ww. ustawy był różnie interpretowany i zdarzały się przypadki, że na terenie niektórych gmin organy administracji wydawały decyzje dla instalacji do termicznego przekształcania odpadów pomimo braku ich „ujęcia” w WPGO. W tych sytuacjach często stosowanym zabiegiem była również zmiana nazewnictwa poprzez określenie przedsięwzięcia budowy lub rozbudowy spalarni odpadów art. jako „instalacja kogeneracji do produkcji energii z przetworzonych odpadów komunalnych z wykorzystaniem ciepła” lub „transformacja zakładu w kierunku gospodarki o obiegu zamkniętym”.

Na skutek nowelizacji z 2019 r. nastąpiła liberalizacja przepisów dotyczących instalacji przetwarzających odpady komunalne, co potwierdza art. uchylenie „problematycznego” art. 38a ustawy o odpadach czy też zniesienie obowiązku regionalizacji.

Z uwagi na to, że ww. nowelizacja została wprowadzona stosunkowo niedawno to piśmiennictwo oraz orzecznictwo nie wypracowało jeszcze linii interpretacyjnej na gruncie zmienionych przepisów ustawy o odpadach. Z uzasadnienia do projektu Ustawy zmieniającej (Druk 3495) z dnia 5 czerwca 2019 r. wynika, że:

„Uchylono art. 38a uzależniający uzyskanie wskazanych w tym przepisie decyzji niezbędnych do wybudowania i uruchomienia instalacji od wcześniejszego ujęcia tej instalacji wojewódzkim planie gospodarki odpadami. Ułatwi to powstawanie instalacji, natomiast od ujęcia w wojewódzkim planie gospodarki odpadami będzie zależała możliwość finansowania ze środków publicznych. W związku z uchyleniem art. 38a wprowadzono art. 38b, regulujący proces prowadzenia w Biuletynie Informacji Publicznej listy instalacji komunalnych i ich uzupełniania przez marszałków województw (funkcjonujących na terenie danego województwa instalacji spełniających wymagania dla instalacji komunalnych). Dodatkowo w przepisie uszczegółowiono kwestie zawartości wniosków o wpis na ww. listę”.

Z powyższego można wnioskować, że celem ustawodawcy było dopuszczenie budowy także innych instalacji niż określone w WPGO. Natomiast ujęcie instalacji w WPGO warunkuje możliwość skorzystania z dofinasowania ze środków unijnych lub funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

Wyżej wymieniony wniosek potwierdza także stanowisko Ministra Środowiska przyjęte na etapie procesu legislacyjnego – konsultacji publicznych i opiniowania6, tj.

„Określenie instalacji do gospodarki odpadami komunalnymi wynika z WPGO i planu inwestycyjnego. Możliwa jest budowa instalacji innych niewymienionych w art. 38a ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, ale ze względu na art. 35 ust. 9 ww. ustawy inwestycje nieujęte w planie inwestycyjnym nie będą mogły być finansowane ze środków UE lub funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej”.

Nowelizacja ustawy o odpadach z 2020 r. i uchylenie art. 35b oraz 35c ustawy o odpadach

Dalszym przejawem liberalizacji przepisów ustawy o odpadach jest najnowsza jej nowelizacja, która weszła w życie z dniem 31 grudnia 2020 r., tj. ustawa o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw z dnia 17 grudnia 2020 r. (Dz. U. z 2020 r., poz. 2361). Ustawa ta wpisuje się w trend zapoczątkowany w 2019 r. i stanowi odpowiedź na wzrastające zapotrzebowanie samorządów, zapewniając szerszy dostęp do instalacji spalających odpady. Z oceny skutków regulacji zawartych w rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (druki nr 723 i 728) wynika, że celem tych zmian jest ułatwienie dostępu do instalacji spalających odpady komunalne oraz obniżenie kosztów funkcjonowania gminnych systemów gospodarki odpadami komunalnymi, a szerszy dostęp do instalacji spalających odpady jest oczekiwany przez samorządy, które dziś często mają problem z zagospodarowaniem nadwyżek palnej frakcji odpadów komunalnych7.

W ustawie o odpadach zmiany polegały na uchyleniu art. 35b oraz art. 35c. Pierwszy z nich określał warunki termicznego przekształcania odpadów komunalnych oraz odpadów pochodzących z przetwarzania odpadów komunalnych. Stanowił on, że udział masy termicznie przekształcanych odpadów w stosunku do masy wytworzonych odpadów komunalnych nie mógł przekraczać 30%, oraz że termicznego przekształcenia można było dokonać wyłącznie w instalacjach ujętych na liście, którą ogłosi w rozporządzeniu minister właściwy do spraw klimatu. Przepis w art. 35c był powiązany z tym pierwszym i określał obowiązki sprawozdawcze nałożone na podmioty prowadzące instalacje ujęte na wspomnianej liście instalacji opublikowanej przez ministra.

Niewątpliwie zniesienie wymogu przekazywania odpadów do termicznego przekształcania jedynie w instalacjach wymienionych w rozporządzeniu ministra ułatwi podmiotom prowadzącym działalność w zakresie przetwarzania odpadów, w szczególności dzięki możliwości uruchamiania nowych instalacji, większej konkurencji na rynku i dostępności instalacji do termicznego przetwarzania odpadów. Większa dostępność instalacji do termicznego przetwarzania odpadów, a także korzystne dla gmin zmiany dotyczące sposobu obliczania poziomów zagospodarowania odpadów w roku 2020 (i wynikająca stąd możliwość uniknięcia kar) będą rzutować na ogólny koszt systemu i tym samym na wielkość opłat ponoszonych przez mieszkańców gminy8.

W rozporządzeniu wykonawczym do omawianej ustawy przewidziano rozwiązanie umożliwiające stopniowe dochodzenie do wymaganych poziomów recyclingu, w nadziei, iż rosnące stopniowo zobowiązania będą dla gmin łatwiejsze do spełnienia.

Rozwiązaniem, które będzie miało największe znaczenie dla systemu gospodarki odpadami komunalnymi, jest rezygnacja z ograniczenia (maks. 30%) dotyczącego ilości odpadów kierowanych do termicznego przekształcenia (spalania) oraz rezygnacja z wymogu spalania odpadów wyłącznie w instalacjach ujętych na liście ogłoszonej w rozporządzeniu ministra. Postulat poszerzenia dostępu do instalacji termicznego przetwarzania był zgłaszany przez samorządy od kilku lat. Obecne moce przerobowe istniejących instalacji do termicznego przekształcania uznawane są za daleko niewystarczające. W tej sytuacji – jak wskazują projektodawcy w uzasadnieniu do projektu ustawy – „wiele samorządów postuluje wprowadzenie rozwiązań umożliwiających budowę niewielkich lokalnych spalarni odpadów, które jednocześnie będą pełnić rolę lokalnych ciepłowni, co w związku z likwidacją starych jednostek węglowych będzie także odpowiedzią na lokalne zapotrzebowanie na ciepło systemowe”. Za możliwością uruchamiania nowych instalacji do termicznego przetwarzania odpadów opowiadają się też przedsiębiorstwa z branży odpadowej9. Z informacji medialnych wynika10, że art. Grupa Budimex planuje realizację projektów spalarniowych, podobne plany ma firma Remondis, zamierzająca wybudować zakłady w województwie śląskim, łódzkim czy kujawsko-pomorskim. Z drugiej strony trzeba zauważyć, że zwiększanie liczby spalarni i wzrost ilości spalanych odpadów jest przejawem działania coraz mniej pożądanego w świetle unijnej polityki zagospodarowania odpadów (i celów gospodarki o obiegu zamkniętym), promującej ponowne wykorzystanie odpadów i recykling. Mowa tu przede wszystkim o Rozporządzeniu 2020/852 w sprawie ustanowienia ram ułatwiających zrównoważone inwestycje, który w art. 13 pkt. 1 lit. j mówi wprost o konieczności minimalizacji spalania odpadów. Tego rodzaju działania są też sprzeczne z celami unijnej polityki klimatycznej zorientowanej na redukcję emisji CO2. Stąd zapewne nie będzie można liczyć na finansowe wsparcie tego rodzaju projektów z funduszy europejskich11.

Możliwość budowy spalarni odpadów w razie braku jej uwzględnienia w WPGO

W procesie przeprowadzenia inwestycji budowy spalarni odpadów kluczowym zagadnieniem jest uzyskanie wymaganych prawem decyzji i pozwoleń, które są wydawane przez właściwe organy administracji publicznej.

Do najważniejszych decyzji jakie będą determinować możliwość budowy i rozpoczęcia eksploatowania spalarni odpadów należy zaliczyć, w szczególności: decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, pozwolenie na budowę, pozwolenie zintegrowane.

Czy brak ujęcia planowanej inwestycji w WPGO jest ustawową przesłanką do odmowy wydania wymaganych prawem decyzji? Czy przepisy warunkują wydanie ww. decyzji od ujęcia inwestycji w WPGO?

W świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko kwalifikuje się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko. Zgodnie z art. 71 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 247) spalarnia odpadów kwalifikuje się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko.

Konsekwencją powyższego jest obowiązek uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz uprzednie przygotowanie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko (art. 71 ust. 2 pkt 1 Ustawy OOŚ). Jednocześnie przepisy Ustawy OOŚ nie odnoszą się do kwestii ujęcia inwestycji w WPGO, ani nie warunkują wydania ww. decyzji od jej zgodności planowanej inwestycji z planami gospodarki odpadami (KPGO i WPGO).

W przypadku decyzji o pozwoleniu na budowę przepisy Prawa budowalnego również nie odnoszą się do planów gospodarki odpadami (KPGO i WPGO).

Jak wynika z praktyki, „problematycznym” przepisem, który dotychczas utrudniał uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz decyzji o pozwoleniu na budowę dla instalacji nieujętych w WPGO, był nieobowiązujący już art. 38a Ustawy o odpadach. Od dnia 6 września 2019 r. przepis ten został wyeliminowany z porządku prawnego, co było podyktowane intencją ustawodawcy ułatwienia budowy instalacji przetwarzania odpadów.

Ustawodawca uchylił przepis art. 38a, który uzależniał wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, pozwolenia na budowę, pozwolenia zintegrowanego lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów w tej instalacji od „ujęcia” instalacji w WPGO. Przepis ten budził liczne wątpliwości interpretacyjne przez co stanowił utrudnienie dla rozpoczęcia procesu inwestycyjnego budowy instalacji przetwarzania odpadów12, które nie zostały wcześniej określone w WPGO z uwagi na brak spójności stanowisk organów administracji.

Rozpoczęcie eksploatacji spalarni

Do rozpoczęcia eksploatacji wybudowanej spalarni odpadów konieczne jest uzyskanie tzw. Pozwolenia integrowanego. Zgodnie z art. 201 ust. 1 Ustawy POŚ pozwolenia zintegrowanego wymaga prowadzenie instalacji, której funkcjonowanie, ze względu na rodzaj i skalę prowadzonej w niej działalności, może powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości, z wyłączeniem instalacji lub ich części stosowanych wyłącznie do badania, rozwoju lub testowania nowych produktów lub procesów technologicznych.

Instalacje, które mogą powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości zostały wymienione w Rozporządzeniu z dnia 27 sierpnia 2014 r. Spalarnie (Instalacje do termicznego przekształcania odpadów) zostały wymienione w art. 5 ust. 2 lit a-b ww. Rozporządzenia, co oznacza, że aby prowadzić działalność muszą uzyskać takie pozwolenie.

W przypadku uzyskania pozwolenia zintegrowanego ustawodawca przewidział obowiązek badania przez organy administracji „zgodności” z planami gospodarki odpadami (tj. KPGO i WPGO).

W art. 186 ust. 1 pkt 1 Ustawy POŚ ustawodawca wskazał, że organ właściwy do wydania pozwolenia odmówi jego wydania, jeżeli „nie są spełnione wymagania, o których mowa w art. 141 ust. 2, art. 143 i art. 204 ust. 1, a w przypadku pozwolenia na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 4, oraz pozwolenia zintegrowanego – także jeżeli zamierzony sposób gospodarowania odpadami jest niezgodny z planami gospodarki odpadami, o których mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach”.

Oznacza to, że na etapie wydawania pozwolenia zintegrowanego właściwy organ bada czy sposób zagospodarowania odpadów przywidziany w instalacji, dla której ma być wydane pozwolenie, jest zgodny z zapisami WPGO oraz KPGO i w przypadku stwierdzenia niezgodności jest zobligowany do wydania decyzji odmownej.

Ograniczenie korzystania ze środków UE

Zmiana przepisów ustawy o odpadach doprowadziła do usunięcia barier prawnych w uzyskiwaniu decyzji administracyjnych w toku procesu inwestycyjnego budowy instalacji przetwarzania odpadów, a obecnie umieszczenie instalacji przetwarzania odpadów w WPGO jest jedynie warunkiem uzyskania finansowania ze środków UE lub funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

Podstawowe ramy prawne systemu gospodarki odpadami w Polsce określa przede wszystkim Ustawa o odpadach z dnia 14 grudnia 2012 r. (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 2361 „Ustawa o odpadach”). Plany gospodarki odpadami są jednym z prawnych narzędzi realizacji celów określonych w polityce środowiskowej. W 2019 r. ustawodawca uchylił przepis art. 38a ustawy o odpadach, który uzależniał uzyskanie niezbędnych decyzji na budowę i uruchomienie obiektów przetwarzania odpadów od uprzedniego włączenia tych obiektów do wojewódzkiego planu gospodarki odpadami. Nowelizacja ustawy o odpadach doprowadziła do usunięcia barier prawnych w uzyskiwaniu decyzji administracyjnych w trakcie procesu inwestycyjnego dotyczącego budowy zakładów przetwarzania odpadów, a obecnie uwzględnienie zakładów przetwarzania odpadów w planach gospodarki odpadami jest jedynie warunkiem uzyskania dofinansowania z UE funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

_________________________________

1 A. Kiepas-Kokot, Odpady. Plany gospodarki odpadami. Komentarz, Wyd. 1, Warszawa 2017

2 D. Danecka, W. Radecki [w:] D. Danecka, W. Radecki, Ustawa o odpadach. Komentarz, wyd. V, Warszawa 2020, art. 34.

3 Ustawa z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw z dnia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1579).

4 D. Danecka, W. Radecki, op.cit.

5 Wyrok WSA w Gliwicach z 24.04.2017 r., II SA/Gl 168/17, LEX nr 2324294.

6 Załącznik do Raportu z konsultacji publicznych i opiniowania – „Zestawienie uwag do projektu ustawy o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw(projekt z dnia 28 sierpnia2018r.) zgłoszonych w ramach konsultacji publicznych i opiniowania”.

7 Ocena skutków regulacji zawartych w rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (druki nr 723 i 728), M. Gwiazdowicz - specjalista ds. systemu gospodarczego w Biurze Analiz Sejmowych Kancelarii Sejmu, Warszawa, 9 listopada 2020 r.

8 Ibidem.

9 Ibidem.

10 K. Kapczyńska, Boom na spalarnie odpadów [w:] Puls Biznesu, 15 października 2020; źródło: https://www.pb.pl/boom-na-spalarnie-odpadow-1005600.

11 Ocena skutków regulacji zawartych w rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (druki nr 723 i 728), M. Gwiazdowicz - specjalista ds. systemu gospodarczego w Biurze Analiz Sejmowych Kancelarii Sejmu, Warszawa, 9 listopada 2020 r.

12 Tj. zmieszanych odpadów komunalnych, odpadów zielonych oraz przeznaczonych do składowania pozostałości z sortowania odpadów komunalnych i pozostałości z procesu mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych.

 

Magdalena Mączka

Radca prawny/Legal manager. Absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz University of West Bohemia in Pilsen. Członek Okręgowej Izby Radców Prawnych w Warszawie. Specjalizuje się w prawie gospodarczym oraz prawie spółek. Doradza naszym klientom w procesach restrukturyzacji przedsiębiorstw (przekształcenia, podziały, połączenia spółek) oraz przy transakcjach M&A. Posiada także bogate doświadczenie w bieżącej obsłudze prawnej podmiotów gospodarczych, w szczególności w zakresie prawa korporacyjnego i umów cywilnoprawnych.

Nasze publikacje

rbiuletyn

 

lipiec-wrzesień 2023

RB Biuletyn numer 44

pobierz magazyn

Nasze publikacje

rb restrukturyzacje             russellbedford             rbdombrokersi