Wprowadzenie
Interpretacja indywidualna została wydana na wniosek z 26 lipca 2018 r., uzupełniony dodatkowym, wyjaśniającym pismem z 18 września 2018 r. Wnioskodawcą był autoryzowany dealer samochodów – spółka akcyjna, czynny podatnik VAT. Zajmuje się on handlem hurtowym i detalicznym samochodów2 , sprzedażą aut luksusowych i marki premium, w tym limitowanych i trudno dostępnych serii, a także naprawą pojazdów samochodowych. Spółka wskazała we wniosku, że podstawą jej strategii sprzedaży i marketingu jest tworzenie długoterminowych relacji z bardzo wymagającymi klientami, w których ważna jest strona wizualna jej działań. Dlatego m.in. przebudowała prestiżowy salon sprzedaży samochodów. Pracownicy codziennie spotykają się z klientami i konieczny w tej sytuacji stał się zakup przez spółkę odpowiednich strojów biznesowych dla personelu. Wnioskodawca doprecyzował, że profesjonalnie musi wyglądać nie tylko dany pracownik rozmawiający z klientem, dotyczy to również innych handlowców, zajmujących obok niego stanowiska w salonie. Buduje to bowiem właściwy wizerunek firmy.
Zgodnie z przyjętą strategią wizualną, spółka planuje zakup odpowiednich ubiorów pracowniczych – m.in. garniturów, koszul, krawatów i nieodpłatne przekazanie ich personelowi, w celu należytej prezentacji w spotkaniach z klientami. Dlatego też każdy pracownik weźmie udział w szkoleniu, na którym zostanie zaznajomiony z zasadami i wskazówkami dotyczącymi dress code w konkretnym miejscu pracy i na konkretnym stanowisku. Odpowiedni ubiór ma wpływ na profesjonalny wizerunek pracownika, a w ślad za tym – także całej spółki.
Spółka poinformowała w uzasadnieniu wniosku o interpretację, że stroje biznesowe wykona specjalistyczna, renomowana firma, świadcząca takie usługi. Co istotne, w ubiorach tych zostanie wszyte na trwałe oznaczenie wskazujące na tę właśnie spółkę, a członkowie personelu będę je wykorzystywali jedynie do wykonywania czynności zawodowych. Będzie to zatem obowiązek służbowy pracownika, ujęty w regulaminie na temat dress code.
Spółka doprecyzowała również w uzupełnieniu wniosku z 18 września 2018 r., że ww. wszyte oznaczenie znajdzie się, jeśli chodzi o garnitury i koszule, na wewnętrznej stronie ubioru (metka), zaś w przypadku koszulek polo oraz kurtek typu softshell – po lewej stronie klatki piersiowej, gdzie będzie ono widoczne. Odpowiedziała także na pytanie, jakie grupy pracowników otrzymają strój biznesowy i wskazała: zarząd, dyrektorów, kierowników, doradców handlowych, doradców serwisowych, logistyków, pracowników recepcji.
Zakupione ubrania służbowe będą własnością spółki i zostaną przekazane personelowi do użytkowania. Natomiast jeśli pracownik zwolniłby się z własnej woli w terminie krótszym niż 12 miesięcy od dnia otrzymania stroju służbowego, to byłby zobowiązany do zwrotu jego równowartości.
Wnioskodawca zwrócił uwagę, że utrzymanie się na konkurencyjnym rynku premium sprzedaży samochodów nie jest łatwe, zaś od 2003 r. z rynku dealerów samochodowych znika średnio każdego roku 20 podmiotów. Dlatego tak istotny jest w tworzeniu profesjonalnego wizerunku firmy, obok wiedzy i kompetencji pracowników, również ich odpowiedni wygląd – szczególnie na stanowiskach, na których mają oni bezpośredni kontakt z klientami, kontrahentami i partnerami. Wnioskodawca stwierdził wprost – klient nie kupi luksusowego auta, jeśli personel nie będzie elegancko ubrany. Zatem jego wygląd wpływa na wyniki handlowe spółki. Spółka wskazała również we wniosku, że strój biznesowy zabezpieczy jej źródła przychodów i przyczyni się pośrednio do pozyskania nowych klientów oraz wzrostu sprzedaży aut.
We wniosku o interpretację indywidualną zostało zadane m.in. pytanie: czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć koszty zakupu ww. odzieży służbowej do kosztów uzyskania przychodu? W ocenie spółki odpowiedź na to pytanie powinna być twierdząca.
Warunki zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów
W uzasadnieniu swojego stanowiska wnioskodawca wskazał, że w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych3 (dalej u.p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 14 . Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
W u.p.d.o.p. nie znajduje się wykaz wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, dlatego przyjmuje się, że są nimi wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Tymi kosztami będą wydatki mające bezpośredni i pośredni związek z uzyskanymi przychodami, a podatnik powinien stosować podstawową zasadę dotyczącą związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu.
Powinny więc być spełnione określone wymogi, aby dany wydatek był uznany za koszt uzyskania przychodu, a mianowicie: musi on być poniesiony przez podatnika; wartość danego wydatku nie została mu w jakikolwiek sposób zwrócona; wydatek ma związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą; został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów; został właściwie udokumentowany; nie znajduje się wśród wydatków ujętych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.
Wybrane stanowiska orzecznictwa i organów skarbowych
Wnioskodawca zwrócił także uwagę, że w u.p.d.o.p. nie ma definicji »reprezentacji«, dlatego są wątpliwości dotyczące kwestii, jakie koszty są kosztami reprezentacji. Ważne jest rozróżnienie »reprezentacji« od »reklamy«, ponieważ wydatki związane z reklamą mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.
W związku z tym przywołana została interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 grudnia 2016 r.5 , w której stwierdził on, że „Dokonując zatem oceny zakresu pojęciowego »reprezentacji« i »reklamy« wywieść z powyższego należy, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług)”.
Wnioskodawca wskazał w uzasadnieniu swego stanowiska, że reklama oznacza działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, których celem jest zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tegoż podmiotu, przy czym może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu.
Co do reprezentacji, to zwrócił on z kolei uwagę, że odnosi się ona do dobrego reprezentowania firmy – całokształtu każdych działań, których celem jest stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, w relacji z kontrahentami, gośćmi i potencjalnymi klientami, stworzenie oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą oraz stworzenie korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
Z kolei właściwy wizerunek to „taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji »obraz przedsiębiorcy« przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, co z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług”.
Utrata przez strój służbowy charakteru odzieży osobistej
Wnioskodawca wskazał również, że w celu uznania wydatków poniesionych na zakup odzieży służbowej za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, ubiór ten musi utracić charakter odzieży osobistej, co stanie się właśnie wtedy, gdy logo identyfikujące spółkę zostanie wszyte na trwałe w ubraniach służbowych.
Na potwierdzenie tego stanowiska zostały przywołane dwie interpretacje indywidualne. W pierwszej z nich, z 8 kwietnia 2016 r.6 , Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, że: „Mając powyższe na względzie oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wydatki, które spółka zamierza ponieść na zakup ubrań służbowych, oznaczonych logo firmy, będą mogły być uznane za wydatki reklamowe. Ubrania te kojarzą się bowiem z firmą poprzez oznaczenie ich logo firmy; taki strój wyróżnia zarówno pracowników, jak i prezesa zarządu firmy spośród innych osób. Tym samym, wydatki te będą mogły zostać zgodnie z cyt. art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki”.
Warto zacytować także fragment drugiej interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 września 2017 r.7 : „Zatem, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące przepisy prawa, stwierdzić należy, że wydatki na zakup stroju biznesowego ze stałym oznaczeniem firmy wnioskodawcy, spełnia funkcję reklamową, gdyż zmierza do zwiększenia rozpoznawalności firmy na rynku, co w efekcie może wpływać na zwiększenie przychodów, a tym samym pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służy zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów” (dla porównania interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 lipca 2013 r., sygn. ILPB1/415-457/13-3/IM).
Spółka zwróciła również uwagę na stanowisko orzecznictwa, zgodnie z którym wydatki na zakup odzieży w działalności gospodarczej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w ramach wydatków na reklamę pod warunkiem wykazania, że odzież ta „utraciła charakter odzieży osobistej z uwagi na opatrzenie jej cechami charakterystycznymi dla firmy, np. logiem, krojem, kolorem”.
Wnioskodawca wskazał w tej kwestii następujące wyroki: WSA w Warszawie z 31 lipca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 659/13, WSA w Łodzi z 19 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 30/11, WSA w Warszawie z 5 września 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 623/08; WSA w Łodzi z 19 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 30/11; WSA w Łodzi z 13 września 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 423/11; WSA w Opolu z 28 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/Op 313/07, publ. CBOSA; NSA z 26 marca 1998 r., sygn. akt I SA/Po 1254/97, Biul. Skarb. 1999, nr 3, s. 15; NSA z 17 października 2003 r., sygn. akt SA/Rz 2341/01, Lex 90312; WSA w Warszawie z 27 września 2004 r., sygn. akt III SA 3430/03, Lex 257071; NSA z 25 czerwca 2003 r., sygn. akt I SA/Ka 1328/02, Lex 183228; NSA z 15 września 1999 r., sygn. akt I SA 1261/98; NSA z 10 września 1999 r., sygn. akt I SA/Lu 742/98 czy też WSA wGdańsku z 3 lipca 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 74/07.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej Dyrektor KIS) w omawianej tu indywidualnej interpretacji prawa podatkowego8 uznał, że w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w części za prawidłowe, a w części za nieprawidłowe.
Koszty odzieży służbowej a reklama i reprezentacja
W ocenie Dyrektora KIS kluczowe dla odpowiedzi na pytanie podatnika jest to czy wydatki na strój służbowy z trwale umieszczonym oznaczeniem są związane z reklamą czy też z reprezentacją. Od tego bowiem zależy możliwość zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W prawie podatkowym nie ma definicji pojęć: „reprezentacja” i „reklama”, co nie oznacza, że można określać w dowolny sposób zakres znaczeniowy tych terminów.
Dyrektor KIS zwrócił uwagę, że sądy administracyjne wielokrotnie próbowały zdefiniować pojęcie »reprezentacja« i powołał się na wyrok NSA z 17 czerwca 2013 r.9 , w którym stwierdził on, że: „celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności”.
Dyrektor KIS wskazał też inny, istotny fragment tego wyroku, dotyczący pochodzenia wyrazu »reprezentacja«: „W tym celu należy odwołać się do etymologii tego terminu. Wyraz »reprezentacja« pochodzi od łacińskiego »repraesentatio« oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że «reprezentacja« w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie »reprezentacji« kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Ponownie podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy”.
Dyrektor KIS odwołał się również do dynamicznej wykładni funkcjonalnej, o której jest mowa w tymże wyroku: „Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego należy (brak definicji ustawowej oraz wnioski płynące z analizy zmiany poglądów na tle poszczególnych przypadków) posłużyć się również dynamiczną wykładnię funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To, co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację, do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej – uzyskiwanie przychodów podlegających opodatkowaniu. Z oczywistych względów zgodnie z tym, co już wcześniej wyjaśniono, każdy tego rodzaju wydatek musi przejść test z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 (w tym wypadku wynikające z pkt. 28)”.
Jak wyjaśnia Dyrektor KIS, reklama jest natomiast działaniem podmiotu gospodarczego, kształtującym popyt na określone towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tegoż podmiotu, i przytoczył znaczenie tego terminu zgodnie ze „Słownikiem języka polskiego”10: reklama to „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi”
Dyrektor KIS wskazał także, że wskazówek co do znaczenia pojęcia reklamy można szukać w orzecznictwie sądów administracyjnych – przykładowo w wyroku WSA w Gliwicach z 1 lutego 2012 r.11, w myśl którego: „Pojęcie »reklamy» należy rozumieć w sposób funkcjonalny, tzn. jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania, których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego”.
W stanowisku Dyrektora KIS zwraca się także uwagę, że reklama firmy lub jej usług „może być prowadzona również poprzez określone prezentowanie logo danego przedsiębiorcy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych12. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach, spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia”13.
Dyrektor KIS stwierdził, biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz opis wnioskodawcy dotyczący zdarzenia przyszłego, że wydatki na zakup odzieży oznaczonej logo firmy w miejscu widocznym dla klientów, kontrahentów czy partnerów spółki, z którymi kontakt będą mieli pracownicy ubrani w odzież służbową (koszulki polo, kurtki typu softshell – oznakowane logo firmy widocznym na zewnątrz), wykorzystanej przez nich bez względu na to czy jest ona im przekazywana do używania w siedzibie firmy, czy będzie wykorzystywana również poza godzinami pracy (np. w drodze do pracy) można zaliczyć do wydatków o charakterze reklamowym, i tym samym do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie organu podatkowego stroje z logo firmy są z nią jednoznacznie kojarzone i wyróżniają pracowników spośród innych osób, przy czym zakupiona odzież, oznaczona w ten sposób, jest pozbawiona waloru osobistego i nie będzie nadawała się do wykorzystania w innym miejscu niż w spółce wnioskodawcy, a także stanowi dodatkowe narzędzie do uzyskania przychodu w przyszłości i zabezpieczenia przychodu osiąganego obecnie.
Odzież z niewidocznym logo nie ma charakteru reklamowego
Dyrektor KIS uznał natomiast, że w przypadku wydatków na zakup odzieży z oznaczeniem wszytym po wewnętrznej stronie ubioru (np. na metce), które jest niewidoczne na zewnątrz i nie może być dostrzeżone przez inne osoby, odbiorców, nie można ich uznać za działanie, którego celem jest uzyskanie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie jego źródła.
W sytuacji, kiedy logo firmy nie jest umieszczone w zakupionej odzieży w widoczny sposób, wydatki na strój służbowy nie mają charakteru reklamowego, w związku z czym nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Dyrektor KIS zwrócił uwagę, że aby ubiór miał charakter reklamowy, musi niezaprzeczalnie wskazywać, że pochodzi z danej firmy, zaś reklama powinna być zawsze skierowana do klientów (potencjalnych klientów). Zgodnie z wyrokiem WSA w Warszawie z 31 lipca 2013 r.14 nie można uznać, że ubiór posiadający logo firmy wyłącznie na metce, która z założenia jest mała i niewidoczna, ma charakter reklamowy.
Organ podatkowy stwierdził w interpretacji, że „pracownicy spółki ubrani w takie stroje nie będą w istocie różnić się od innych osób, również od klientów oraz potencjalnych klientów.
Wobec tego, bez względu na to, gdzie ubrania te będą noszone, czy na terenie firmy, czy też poza nią w czasie wykonywania obowiązków służbowych, czy w drodze do pracy, nie mogą one wpłynąć na przychody spółki, ponieważ z racji swoich cech nie mogą być z nią kojarzone”.
Co do przywołanych przez wnioskodawcę interpretacji indywidualnych i przykładów z orzecznictwa, Dyrektor KIS stwierdził, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i nie są wiążące dla organu podatkowego.
___________________________________________________________
1 Indywidualna interpretacja prawa podatkowego z 10 października 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.212.2018.4.PB.
2 Kod PKD 45.11.Z – Sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek, zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności (PKD 2007), wprowadzoną Rozporządzeniem Rady Ministrów z 24 grudnia 2007 r. (Dz.U. 251 poz. 1885 z późn. zm.).
3 Dz.U. 2018 poz. 1036 ze zm., dalej u.p.d.o.p.
4 W art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. jest mowa o tym, że nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.
5 Sygn. 2461-IBPB-1-1.4510.348.2016.l.NL.
6 Sygn. IBPB-1-3/4510-201/16/SK.
7 Sygn. 0114-KDIP3-1.4011.235.2017.2.IF.
8 Indywidualna interpretacja prawa podatkowego z 10 października 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.212.2018.4.PB, op. cit.
9 Sygn. akt II FSK 702/11.
10 „Słownik języka polskiego” pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1994, tom III.
11 Sygn. akt I SA/Gl 673/11.
12 J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera, Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621.
13 Indywidualna interpretacja prawa podatkowego z 10 października 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.212.2018.4.PB, op. cit
14 Sygn. akt III SA/Wa 659/13.
