Doradca podatkowy, partner w GekkoTaxens Doradztwo Podatkowe. Absolwentka Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Posiada 20-letnie doświadczenie w doradztwie z zakresu podatku VAT. Kieruje projektami dotyczącymi restrukturyzacji i planowania podatkowego oraz opracowywania i wdrażania procedur podatkowych. Specjalizuje się w doradztwie na rzecz podmiotów z branży paliwowej, TSL, FMCG oraz firm z sektora nieruchomości. Uznany ekspert z zakresu doradztwa na rzecz jednostek sektora finansów publicznych. Reprezentuje samorządy w sporach z organami podatkowymi, doradza przy przekształceniach oraz planowaniu i realizacji inwestycji, wspomaga samorządy w bieżących rozliczeniach podatków, w tym w kwestiach związanych z rozliczeniami podatku VAT w projektach unijnych. W rankingu publikowanym przez międzynarodowy magazyn International Tax Review uznana za jednego z najlepszych w Polsce doradców w zakresie podatków pośrednich.
Doradca podatkowy, starszy konsultant w GekkoTaxens Doradztwo Podatkowe. Absolwent Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Specjalizuje się w zagadnieniach związanych z podatkiem VAT i w przekrojowych analizach podatkowych. Posiada doświadczenie w doradztwie na rzecz firm z branży elektrycznej i branży produkcyjnej, jednostek samorządu terytorialnego oraz podmiotów działających w specjalnych strefach ekonomicznych.
Instytucja mechanizmu podzielonej płatności funkcjonuje w polskim prawie podatkowym od lipca 2018 r., kiedy do ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług1 (dalej: u.p.t.u.) wprowadzono nowe regulacje działu XI rozdziału 1a „Mechanizm podzielonej płatności”. Mechanizm (dalej: MPP) dotyczy sposobu uregulowania zapłaty w przypadku transakcji dokonywanych między podatnikami. W praktyce sprowadza się do tego, że otrzymywana przez dostawcę zapłata dzielona jest na dwa strumienie: 1) kwotę odpowiadającą wartości sprzedaży netto na fakturze, która jest wpłacana na rachunek bankowy kontrahenta (lub rozliczana w inny sposób), 2) kwotę podatku VAT z faktury, która jest wpłacana na rachunek VAT powiązany z tym rachunkiem bankowym kontrahenta.
Zróżnicowane zasady dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) w poszczególnych państwach członkowskich od dawna były oceniane jako jeden z czynników ułatwiających dokonywanie oszustw podatkowych na gruncie VAT. Mając to na uwadze, w 2016 r. Komisja Europejska podjęła decyzję o poszukiwaniu rozwiązań, które mogłyby stanowić choćby tymczasowe ulepszenie przepisów dotyczących transakcji transgranicznych. Efektem tych prac jest m.in. rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z 4 grudnia 2018 r., zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) Nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi1 , wprowadzające ujednolicone zasady dokumentowania WDT.
W działalności gospodarczej przychodem są kwoty należne, choćby faktycznie nie zostały otrzymane. To powoduje, że wystawca faktury jest zobowiązany ująć wynikający z niej przychód w rozliczeniach podatkowych i zapłacić związany z tym podatek dochodowy niezależnie od tego, czy za dostarczony towar lub wykonaną usługę otrzyma zapłatę. Równocześnie nabywca może zaliczyć tę samą kwotę do kosztów uzyskania przychodów, zmniejszając w ten sposób swoją podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym oraz zobowiązanie względem fiskusa z tego tytułu, nawet jeśli nie uregulował danej faktury. Taka sytuacja była już od pewnego czasu przedmiotem dyskusji, których celem było wypracowanie rozwiązania mającego zniwelować istniejącą nierówność. Ich efektem jest wprowadzenie od 1 stycznia 2020 r. tzw. ulgi na złe długi na potrzeby rozliczeń podatków dochodowych – mechanizmu funkcjonującego już wcześniej na gruncie przepisów ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług1 (dalej: u.p.t.u.).
