Transgraniczna wypłata dochodów biernych (dywidendy, odsetki, należności licencyjne) jest zdarzeniem gospodarczym podlegającym opodatkowaniu na gruncie trzech reżimów prawnych: polskiego krajowego prawa podatkowego, międzynarodowego prawa podatkowego (umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) oraz prawa europejskiego (dyrektywy europejskie). W przypadku wypłaty ww. kategorii dochodów pomiędzy spółkami z różnych państw członkowskich UE wystąpi jednoczesne zastosowanie regulacji wszystkich ww. reżimów prawnych, co wprzypadku sprzeczności pomiędzy ich postanowieniami spowoduje konieczność zastosowania właściwych reguł kolizyjnych. W europejskim prawie podatkowym warunkiem zwolnienia z opodatkowania u źródła dochodów biernych wypłacanych pomiędzy spółkami z różnych państw członkowskich jest spełnienie kryteriów tzw. zwolnienia partycypacyjnego (ang. participation exemption). Przedmiotem niniejszej publikacji jest analiza obowiązków płatników oraz ewentualnych sprzeczności polskich przepisów z regulacjami prawa europejskiego i umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, z uwzględnieniem konstytucyjnych obwarowań swobody legislacyjnej ustawodawstwa podatkowego.

Przedmiotem analizy w niniejszym artykule jest problematyka prawnopodatkowych konsekwencji aportu praw ochronnych do znaku towarowego do polskiej spółki. Skutkiem wprowadzenia w ostatnich latach szeregu regulacji przeciwdziałających unikaniu opodatkowania jest wtórna alokacja praw ochronnych do znaków towarowych do Polski. W konsekwencji polska jednostka nabywa prawo do amortyzacji otrzymanych w drodze aportu tych praw. Opracowanie przedstawia prawnopodatkowe konsekwencje ww. restrukturyzacji w zakresie podatków dochodowych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii odpisów amortyzacyjnych. Na kanwie dokonanej analizy zostały sformułowane krytyczne wnioski pod adresem polskiego ustawodawstwa, które w niedostatecznym stopniu uwzględnia legislację innych państw, stosujących preferencje podatkowe m.in.wzakresie znaków towarowych. Legislacja ta z powodzeniem przyciąga kapitał zagraniczny, będąc przykładem skutecznej z perspektywy tych innych państw konkurencji podatkowej, funkcjonującej także na wewnętrznym rynku UE.

Ustawa z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw1 wprowadziła obowiązek informowania organów podatkowych przez podmioty świadczące pomoc prawną lub doradztwo podatkowe o tzw. schematach podatkowych, tj. o mechanizmach zmierzających do redukcji opodatkowania rekomendowanych lub wdrażanych przez te podmioty. Powyższa ustawa implementuje do polskiego prawa krajowego regulacje Dyrektywy Rady UE z 25 maja 2018 r. 2018/822/UE2, której zadaniem jest ograniczenie stosowania agresywnego planowania podatkowego przez podatników krajów członkowskich. Przedmiotem niniejszej publikacji jest analiza zgodności przepisów ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa3, przewidujących obowiązek raportowania schematów podatkowych przez adwokata, z regulacjami ustawy o adwokaturze, dotyczącymi zakresu tajemnicy adwokackiej, a także regulacjami ustawy zasadniczej.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. weszły w życie nowe regulacje ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych1 , wprowadzające tzw. exit tax – podatek obciążający w założeniu ustawodawcy zmianę rezydencji podatkowej osób fizycznych, podlegających w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz transfer aktywów tych osób poza granicę Polski, jeżeli na skutek tego transferu Polska w całości lub w części traci prawo do opodatkowania zysków z odpłatnego zbycia tych aktywów2 . Wziąwszy pod uwagę niezwykle szybkie tempo prac legislacyjnych, niewątpliwie niesprzyjające jakości legislacji podatkowej, posługiwanie się przez ustawodawcę pojęciami nieostrymi, niekiedy wręcz skrajnym brakiem precyzji ww. regulacji, można zadać pytanie o zgodność przepisów art. 30da-art. 30di u.p.d.o.f. z ustawą zasadniczą3 .

Z dniem 1 stycznia 2019 r. weszły w życie zmiany w ustawie z 26 lipca 1991 r. micki. o podatku dochodowym od osób fizycznych1 , wynikające z nowelizacji z 23 października 2018 r.2 , wprowadzające m.in. tzw. podatek od niezrealizowanych zysków, obciążający zmianę rezydencji podatkowej osób fizycznych oraz transfer aktywów do innego państwa, w efekcie czego polski fiskus traci w całości albo w części prawo do opodatkowania zysków z odpłatnego zbycia tych aktywów3 . Podatek ten obciąża aktywa, których wartość przekracza 4 mln zł4 . Sama chęć opodatkowania aktywów, a więc majątku, a nie dochodu, zamożnych osób fizycznych w sytuacji zmiany ich rezydencji podatkowej nie jest niczym nowym. Na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat szereg państw UE doznało porażki w starciu z Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który wielokrotnie uznawał przepisy prawa krajowego państw członkowskich UE dotyczące exit tax za sprzeczne z prawem europejskim (zarówno w zakresie opodatkowania osób fizycznych, jak i osób prawnych).

Polskie prawo podatkowe, dostrzegając rosnącą rolę fundacji prywatnych zarówno jako mechanizmu sukcesji uniwersalnej, jak i unikania opodatkowania, przewiduje od 1 stycznia 2019 r. expressis verbis ich opodatkowanie w sankcyjnym reżimie CFC (ang. controlled foreign companies). Jednocześnie do 31 grudnia 2018 r. objęcie fundacji prywatnych regulacjami CFC budziło wiele wątpliwości – niewątpliwie zakres opodatkowania tych fundacji regulacjami CFC był niepełny i w istocie uzależniony od przepisów prawa państwa inkorporacji fundacji oraz brzmienia jej statutu.