Uchwałą składu 7 sędziów z dnia 16 grudnia 2019 r., w sprawie o sygnaturze akt III CZP 7/19 Sąd Najwyższy orzekł, że „z dniem ogłoszenia upadłości małżonka, nieprowadzącego działalności gospodarczej (art. 491[1] i nast. ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe, jedn. tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 498 ze zm.), pozostającego w ustroju wspólności majątkowej, między małżonkami powstaje rozdzielność majątkowa, a majątek wspólny, którego podział nie jest dopuszczalny, wchodzi do masy upadłości”.

Jeżeli darowizny przedmiotu należącego do majątku wspólnego małżonków dokonano na rzecz jednego z nich, do jego majątku osobistego, to małżonek ten nie może być traktowany jako darczyńca, ze skutkami, jakie z takiego statusu wynikałyby dla niego w zakresie możliwości odwołania darowizny w razie (własnej) rażącej niewdzięczności oraz w zakresie następstw wielopodmiotowości darczyńców nieruchomości należącej do majątku wspólnego. W szczególności, powołując się na dokonanie darowizny przez dwoje darczyńców (współmałżonków), nie może doprowadzić do ograniczenia skutków dokonanego przez jednego z nich odwołania darowizny wyłącznie do udziału we współwłasności nieruchomości – tak brzmi teza orzeczenia Sądu Najwyższego, które podtrzymuje dotychczasowe stanowisku judykatury w sprawie przesunięć majątkowych między majątkami małżonków w czasie trwania ustawowej wspólności majątkowej.

Sąd Najwyższy zajął się sprawą rozliczenia nabycia składniku majątkowego, za który zapłacono częściowo z majątku osobistego jednego małżonka, a częściowo ze środków stanowiących majątek wspólny małżonków. Do tej pory w doktrynie i orzecznictwie brak było jednolitego poglądu na ten problem.